NEVER SAY DIE, မာတိကာ၊ ကျေးဇူးစကား၊ နိဒါန်း

NEVER  SAY  DIE

သေစကား မပြောပါနဲ့

The Story of David Yone Mo
and the Myanmar Young Crusaders  

NEVER SAY DIE, အခန်း ၁ – လူဆိုးလေး

Never Say Die

အခန်း ၁ 

လူဆိုးလေး

The Young Rebel

(၁၉၄၄- ၁၉၆၀)

ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးက မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း ဒေါ်အဲလိဇဘက်ကို စေ့စေ့ စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။

“ခင်ဗျားသား ရန်တွေ ဆက်ဖြစ်နေတယ်။ အခုရက်ပိုင်းအတွင်းမှာ လူကြီးသားတွေနဲ့မှ ရန်ဖြစ်နေတယ်။”

ဒေါ်အဲလိဇဘက်ဟာ အလွန်ရှက့်ရွံအားငယ်သွားပြီး သူ့နံဘေးမှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချထိုင်နေတဲ့ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် သားငယ်ဒေးဗစ်ကို ငေးကြည့်လိုက်တယ်။

“ကျွန်မ တကယ်ပဲစိတ်မကောင်းပါဘူး ဆရာကြီးရယ်။ အိမ်ကျရင် သူ့အဖေကို ပြောပြပါဦးမယ်။”

“ဒါက ခင်ဗျားပြောနေကျစကားပဲ ဒေါ်အဲလိဇဘက်။” ကျောင်းအုပ်ကြီးက မျက်ခုံးကို ပင့်ရင်း ဆက်ပြောတယ်။ “သူ့ပုံစံက ဘာတခုမှ မပြောင်းလဲသေးဘူး။ ဒေးဗစ်က လူတော်လေးပါ။ ဒါပေမယ့် ပြဿနာ အကြီးအကျယ် တက်လိမ့်မယ်။ ဒီလိုတွေ ဆက်ဖြစ်နေရင်တော့ မတတ်နိုင်ဘူး။ ခင်ဗျားသားကို ကျောင်းထုတ်ဖို့ ပြောရတော့မှာပဲ။”

ကျောင်းအုပ်ကြီးရဲ့ ရုံးခန်းမှအပြန်၊ ကျောင်းတံခါးဝကနေ ထွက်အလာ ဒေါ်အဲလိဇဘက်ဟာ လမ်းဘေးမှာ ရပ်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက် သားဖက်ကို လှည့်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်လိုက်တယ်။ သားကတော့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ပြဿနာကြောင့် ဘာမှ သိပ်စိတ်အနှောင့်အယှက် မဖြစ်တဲ့ပုံပါ။

“ငါစိတ်ညစ်တယ်၊ မင်းကို ငါစိတ်ပျက်လာပြီ။ မင်းဘယ်တော့ ပြောင်းလဲမလဲ? မိဘကို အရှက်ခွဲနေတာတွေ ဘယ်တော့မှ ရပ်မလဲ?”

ပြောသာပြောရပါတယ်။ သူ့သားပြောင်းလဲမယ့်ပုံ မပေါ်ဘူးဆိုတာ ဒေါ်အဲလိဇဘက် သိပါတယ်။ ဘယ်အရာကမှ သူ့သားရဲ့ ရန်ဖြစ်တတ်တဲ့အကျင့်ကို ဖျောက်မပေးနိုင်ဘူး။ အဖေက ကြိမ်လုံးနဲ့ ဆုံးမလည်းမရ၊ အမေက မျက်ရည်နဲ့ တောင်းပန်လည်းမရ။ ဘယ်တော့များမှ ဒီသားက အသိတရား ရပါတော့မလဲ?

ငယ်ငယ်ကတည်းက ဒေးဗစ်က အမြဲတမ်း ဒုက္ခပေးနေကျ။ ၁၉၄၄ ခု အောက်တိုဘာ ၅ ရက် မှာ မွေးပြီး (အိန္ဒိယသူရဲကောင်း) Sando စင်ဒို လို့ အစတုန်းက နာမည်ပေးခဲ့တယ်။ နောက်တော့ ဒါဝိဒ်ကလေးလို ဝက်ဝံနဲ့ ခြင်္သေ့ကို တစ်ယောက်တည်း ပြန်သတ်နိုင်ခဲ့တဲ့သူမျိုး ဖြစ်စေချင်လို့ အမေက ဒေးဗစ်လို့ နာမည်ပြောင်းပေးလိုက်တယ်။ ကျမ်းစာထဲက နာမည်အတိုင်းပါပဲ။ ဒေးဗစ်က သန်မာတယ်၊ အကြမ်းခံတယ်၊ အကြောက်အရွံ့ ကင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် မကောင်းတဲ့နေရာမှာ တော်နေတယ်။ အားကစားဆို ဘောလုံး အလွန်တော်လို့ သူတို့အထက်တန်းကျောင်းရဲ့ ဘောလုံးအသင်း ခေါင်းဆောင် အဖြစ် အရွေးခံရပေမယ့် သူ့အစွမ်းအစတွေ အကုန်လုံးကို ရန်ပွဲတွေမှာပဲ အသုံးချတယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက တခြားကျောင်းသားဖေါ်တွေကို ရန်စ အနိုင်ယူတတ်တယ်။ ကျောင်းကရော မိဘကပါ ဘယ်လောက်ပဲ ဆုံးမ၊ ဆုံးမ၊ အပြစ်ဒဏ်ပေးပေမယ့် သူက မမှုတဲ့ပုံပါ။ ရန်ဖြစ်တိုင်းနိုင်လို့ လူက အလကားနေရင်း နာမည်ကြီးလာတယ်။ ဒါတွေ တနေ့ ပြန်ခံရမယ်လို့ သူနားလည်ခဲ့ပုံမရဘူး။ အတန်းထဲမှာ သူနဲ့ ရန်ဖြစ်ရဲသူ မရှိတော့တဲ့အခါ အတန်းကြီး ကျောင်းသားတွေကို ရန်ဆက်ရှာလာတယ်။

ဒေးဗစ်တယောက် မြန်မာပြည်ရဲ့ ထိပ်ပိုင်း လူကုံထံမိသားစုကနေ မွေးဖွားဆင်းသက်လာတာကို စဉ်းစားကြည့်ရင် သူ့အပြုအမူတွေက သိပ်အံ့အားသင့်စရာ ကောင်းနေတယ်။ သူ့အဖေ ဦးရုံးမိုဟာ ပြည်တွင်းကို ပြောင်းရွှေ့လာတဲ့ အလွန်အလုပ်ကြိုးစားတဲ့ တရုတ်မိသားစုတစုမှ ဆင်းသက်တယ်။ ကလေးဘဝကတည်းက မိဘမဲ့ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ ဦးရုံးမိုကို အစ်မကြီးတွေက ပြုစုစောင့်ရှောက်ရတယ်။ သူတို့မောင်ကို မြန်မာပြည်မှာရနိုင်တဲ့ အကောင်းဆုံးပညာရေးကို ပေးဖို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားတယ်။ (အဲဒီတုန်းက မြန်မာပြည်ဟာ ဗြိတိသျှပိုင် အိန္ဒိယထဲမှာ ပါတယ်။) တစ်နိုင်ငံလုံးမှာ သူက ဓါတုဗေဒ ရွှေတံဆိပ်ဆုရတော့ လန်ဒန်မှာ အင်ဂျင်နီယာပညာလေ့လာဖို့ အလွန်ရခဲတဲ့ ပညာသင်ဆုရတယ်။ အဲဒီမှာ နောင်အခါ အိမ်ထောင်ဖက်ဖြစ်လာမယ့် အဲလိဇဘက် စိန်ပုနဲ့ တွေ့တယ်။ အဲလိဇဘက်ကလည်း အခက်အခဲတွေ အများကြီးကို ကျော်လွှားပြီးမှ လန်ဒန်မှာ သူနာပြုပညာလေ့လာဖို့ ရခဲတဲ့ ပညာသင်ဆု ရခဲ့သူဖြစ်တယ်။ သူက ကရင်မိသားစုက မွေးဖွားလာပြီး အိမ်ထောင်ကွဲနေတဲ့ မိဘနှစ်ပါးကြားမှာ ဟိုနေလိုက် ဒီနေလိုက်နဲ့ ကြီးပြင်းလာရသူပါ။ မိသားစုအခြေအနေ မပြေလည်ပေမယ့်လည်း သူနာပြုကျောင်းရဲ့ စာအတော်ဆုံးထဲမှာ အမြဲရှိနေအောင် ကြိုးစားခဲ့တော့ ပညာသင်ဆုရပြီး၊ လန်ဒန်မှာ ဘွဲ့ရတဲ့ ပထမဦးဆုံး သူနာပြုဖြစ်ပါတယ်။

နိုင်ငံခြားမှာ ပညာသင်ပြီးတဲ့အခါ ရုံးမိုနဲ့ အဲလိဇဘက်တို့ မြန်မာပြည်ပြန်လာပြီး လက်ထပ်ကြတယ်။ အဆင့်မြင့်တဲ့ ဘွဲ့လက်မှတ်တွေ ရထားတော့ အလုပ်ကောင်းကောင်းရတယ်။ ဦးရုံးမိုက မြန်မာ့မီးရထားရဲ့မင်းကြီး ဖြစ်လာတယ်။ အဲလိဇဘက်က အသစ်ဖွဲ့စည်းလိုက်တဲ့ (အမျိုးသားခေါင်းဆောင် ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း တည်ထောင်တဲ့) ဗမာ့တပ်မတော် မှာ သူနာပြုချုပ်အဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် မြို့တော် ရန်ကုန်မှာ အခြေချကြပြီး မကြာခင်မှာပဲ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ နာမည်ကြီး လူကုံထံ မိသားစုတစ်စု ဖြစ်လာတယ်။ သား ၃ ယောက်၊ သမီး ၂ ယောက်၊ ပေါင်း- ကလေး ၅ ယောက်ရှိတယ်။ သားသမီးတိုင်းကို မိဘတွေရဲ့ ထက်မြက်တဲ့ ခြေရာအတိုင်း နင်းဖို့ မျှော်လင့်ခဲ့ကြတယ်။

ဒါပေမယ့် တခြား ညီအစ်ကိုမောင်နှမတွေသာ စာကြိုးစားပြီး၊ မိဘကို ဂုဏ်တက်စေပေမယ့် ဒေးဗစ်က ပင်ကိုယ်ဉာဏ် ထက်မြက်ပါလျှက်နဲ့ ကျောင်းစာကို သိပ်စိတ်မဝင်စားဘူး။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်၊ ခပ်ပေပေနေရင်း သူ့အစွမ်းအစတွေကို တလွဲအသုံးချတယ်။ အားကစားဆို ဘောလုံးကန်တယ်၊ အလေးမတယ်။ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ပွေချင်ရှုပ်ချင်တယ်၊ ပြီးတော့ ရန်ဖြစ်တယ်။ ဆယ်ကျော်သက် အရွယ်မှာ မိဘစကား နားမထောင်တဲ့ သိုးမည်းတကောင် ပီပီပြင်ပြင် ဖြစ်လာတယ်။ မိဘက လုံးဝ လက်မြှောက်ထားရပြီ။ ဒေါ်အဲလိဇဘက်က သားလူဆိုးကို အေးဆေးတည်ငြိမ်စေချင်တဲ့ မြော်လင့်ချက်နဲ့ ကလပ်စီကယ်လ် တယောသင်တန်းတက်ခိုင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒေးဗစ်က ဂီတကို သိပ်စိတ်မဝင်စားဘူး။ Elvis Presley အဲလ်ဗစ် ပရက်စလေရဲ့ သီချင်းတွေ နိုင်ငံခြားကနေ မြန်မာပြည်ကို ရောက်လာတော့မှပဲ ဂီတကို သူ စိတ်ဝင်စားလာတော့တယ်။

Elvis-mania လို့ခေါ်တဲ့ “ပရက်စလေရောဂါ” ဟာ မြန်မာပြည်ရဲ့ လူကုံထံသားသမီးများ ကြားမှာ ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်များအတွင်း အတော် လွှမ်းမိုးခဲ့တယ်။ ဒေးဗစ်ကလည်း နောက်ကျ မကျန်ချင်ဘူး။ တယောကို ပစ်ချပြီး၊ ဂစ်တာကောက်ကိုင်ကာ တီးတတ်ဖို့ ကိုယ့်ဘာသာ လေ့လာသင်ယူတယ်။ မကြာခင်မှာပဲ ကျောင်းသားဖော်တွေရဲ့ အကြိုက်ဖြစ်တဲ့ ပရက်စလေရဲ့ နာမည်ကြီး သီချင်းတွေကို ဆိုနေပါတော့တယ်။ “Ain’t nothing but a hound dog … ” , “Love me tender …” စတဲ့ သီချင်းစာသားတွေဟာ သူ့နှုတ်ဖျားကနေ ပျားရည်လို ချိုသာသိမ်မွေ့စွာ စီးဆင်းလာတယ်။

သူ့ရဲ့ ချိုသာတဲ့အသံနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းစရိုက်က အသစ်ထိုးဖောက် ဝင်ရောက်လာတဲ့ ရော့ခ်ကင်ရိုး သီချင်းများနဲ့ သိပ်လိုက်ဖက်တယ်။ သီချင်းနားထောင်ဖို့ သူ့အနားမှာ လာစုနေတတ်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ကြားမှာ ဒေးဗစ် ချက်ချင်း ထင်ပေါ်လာတယ်။ ပါတီပွဲတွေမှာ တစ်ပွဲပြီးတစ်ပွဲ သီချင်းဆိုရင်း စူးရှတဲ့ မျက်ဝန်းလဲ့လဲ့ မိန်းကလေးတွေနဲ့ သာယာတတ်လာတယ်။ မြန်မာ့အသံ အင်္ဂလိပ်ပိုင်း အစီအစဉ်မှာ ပရက်စလေသီချင်းတွေ ဆိုဖို့ တောင်းဆိုခံရတဲ့အထိ ဖြစ်လာတယ်။

ဆယ်ကျော်သက်ရွယ်ကတည်းက ဒေးဗစ်က ဆိုးသထက်ဆိုးလာတယ်။ မိဘကွယ်ရာမှာ စီးကရက်သောက်၊ ဆေးခြောက်ရှူနဲ့ အရက်ပါသောက်တတ်လာတယ်။ မုန့်ဖိုး အလုံအလောက်ရဖို့ အမေကို ကောင်းကောင်းချွဲတတ်တော့ သုံးစရာ ပိုက်ဆံလည်း အမြဲတမ်း လျှံနေတတ်တယ်။ ဒီငွေနဲ့ပဲ စီးကရက်၊ ဆေးခြောက်နဲ့ ဘီယာတွေကို ပေါပေါသီသီ ဝယ်ပေးနိုင်တော့ သူ့အနားမှာ သူငယ်ချင်း လူပေလေးတွေ တိုးလာတယ်။ သူတို့သူငယ်ချင်းတစ်သိုက်ဟာ အမှောင်ထဲမှာ စီးကရက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် သောက်လို့ရတဲ့ ရုပ်ရှင်ရုံကို သွားတတ်လာတယ်။ ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့ အိမ်မှာ အိပ်မယ်လို့ အကြောင်းပြပြီး၊ တကယ်က အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ ပါတီပွဲ ကျင်းပတတ်လာတယ်။ စားသောက်တဲ့ ကုန်ကျစရိတ်ကို အများအားဖြင့် ဒေးဗစ်ကပဲ ရှင်းလေ့ရှိတော့ လူတိုင်း သူနဲ့ ပါတီပွဲ ကျင်းပချင်ကြတယ်။

ဒါကြောင့် ဒေးဗစ်ဟာ ကျောင်းစာညံ့လာပြီး သိပ်ခက်တဲ့ အစိုးရစစ် ဆယ်တန်း မက်ထရစ် စာမေးပွဲကိုတောင် အောင်ဖို့မလွယ်တဲ့ အခြေအနေ ရောက်လာတယ်။ သူ သိပ်ဉာဏ်ကောင်းတယ် ဆိုတာ မိဘဆရာ အားလုံးသိကြပေမယ့် စာဖတ်ဖို့ သူ့ကို အမိဖမ်းရတာနဲ့ပဲ စိတ်ပျက်နေကြပြီ။

တနေ့ သင်္ချာဆရာမက “ဒေးဗစ်၊ မင်း ဆယ်တန်းအောင်အောင် လုပ်နိုင်ရင် ဒီကျောင်းကြီးရဲ့ လေးထပ်အမြင့်ကနေ ငါ ခုန်ချမယ်” လို့ စိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ ကဲ့ရဲ့လိုက်တယ်။

စိန်ခေါ်ရင် ဘယ်တော့မှ ငြိမ်မနေတတ်တဲ့သူဖြစ်တော့ ဒီတစ်ခါ စိန်ခေါ်တာကိုလည်း တုန့်ပြန်ဖို့ စိတ်ထက်သန်စွာ ကျောင်းစာကို ထူးထူးခြားခြားကြီး လေ့လာနေပါတော့တယ်။ အံ့ဩစရာပါပဲ။ အောင်ရုံမကဘူး။ ဂုဏ်ထူးထွက်တယ်။ အမှတ်စာရင်း စာရွက်ကိုယူပြီး သင်္ချာဆရာမကို ပြတယ်။ အမှတ်စာရင်းကို မှင်သက်စွာ ကြည့်နေမိတဲ့ ဆရာမကို ဒေးဗစ်က အောင်နိုင်တဲ့အပြုံးနဲ့ စောင့်ကြည့်နေတယ်။ ဆရာမ စာရွက်ကို ကြည့်ပြီးပြီဆိုမှ ဒေးဗစ်က လူမိုက်အပြုံးနဲ့ ယဉ်ယဉ်ကလေး ပြောလာတယ်။ “ကဲ၊ ဆရာမ စိန်ခေါ်ထားတာကို ကျွန်တော့ဘက်က တာဝန်ကျေတယ်နော်။ အခု ဆရာမဘက်က တာဝန်ကျေဖို့ပဲ လိုတော့တယ်။”

ဒီတစ်ခါတော့ မိဘတွေက သားအတွက် ဂုဏ်ယူကြရပြီ။ အမှတ်တွေကလည်း အတော်ကောင်းတော့ တက်ခွင့်ရခဲတဲ့ သိပ္ပံနဲ့ အင်ဂျင်နီယာ ကျောင်းသားအဖြစ် တက္ကသိုလ် တက်ခွင့်ရတယ်။ ဒီလိုဆိုတော့ ဒေးဗစ်က ဦးရုံးမိုရဲ့ မိသားစုနာမည်ကို ဂုဏ်တက်စေပြီလို့ ထင်စရာ ဖြစ်လာတယ်။

ဒါပေမယ့် မိဘကွယ်ရာ၊ ဆရာသမားတွေနဲ့ ဝေးရာမှာ အရမ်း လွတ်လပ်သွားလို့ ဒေးဗစ်ကို ထိန်းရခက်လာတယ်။ တက္ကသိုလ်ရောက်တာနဲ့ ကျောင်းစာ လုံးဝမကြည့်တော့ဘူး။ မကောင်းတာတွေပဲ လုပ်လာတယ်။ ကျောင်းသား အိပ်ဆောင်အခန်းကို ဖဲရိုက်ခန်းအဖြစ် ပီပီပြင်ပြင် ပြောင်းလဲလိုက်တယ်။ ကျောင်းမတက်ဘူး။ ဆေးခြောက်ရှူ၊ ဖဲရိုက်၊ အရက်သောက်နဲ့ အချိန် ဖြုန်းနေတယ်။ ဒီလို မကောင်းတာတွေ လုပ်ဖို့အတွက် ဈေးဆိုင်တွေကိုသွားပြီး တခြားလူဆိုးတွေရဲ့ရန်က ကာကွယ်ပေးမယ်ဆိုပြီး “မိုက်ကြေး” တောင်းတယ်။ သွားလေရာမှာ ရန်ဖြစ်တယ်။ ရိုက်တယ်။ တခါတလေ နာမည်ကြီးချင်လို့ ရိုက်တယ်။ တခါတလေမှာတော့ ပျော်ချင်လို့ ရိုက်တယ်။

ဒါပေမယ့် အဲဒီလို သူမိုက်ခဲ့သမျှတွေဟာ ကလေးကစားသလောက်သာ ရှိတယ်ဆိုတာကို ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ လမ်းသရဲဂိုဏ်းတွေနဲ့ တွေ့တဲ့အခါမှ သူသိလာရတယ်။ ရှေ့လာမယ့်နေ့ရက်တွေမှာ သူ့ဘဝဟာ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကြီး ဂျွန်းပြန် ကျဆင်းသွားတော့မယ် ဆိုတာကို ဘယ်သူမှ ကြိုတင် မရိပ်မိခဲ့ကြဘူး။

 

NEVER SAY DIE, အခန်း ၂ – လမ်းသရဲဂိုဏ်း

 

Never Say Die

အခန်း ၂

လမ်းသရဲဂိုဏ်း

The Road Devils

(၁၉၆၀- ၁၉၆၃)

ဒေးဗစ် မူးနေတုန်း၊ လမ်းသရဲဂိုဏ်း ခေါင်းဆောင်က ဓါးရှည်နှစ်ချောင်းကိုင်ပြီး စိန်ခေါ်ဖို့ ရောက်လာတယ်။

အဲဒီလူလည်း အရက်မူးနေတယ်။ “မင်းကိုယ်မင်း ဘာကောင် ထင်နေသလဲ? မင်း ဓါးတစ်ချောင်းယူ၊ ငါ ဓါးတစ်ချောင်းယူမယ်။ လာစမ်း၊ မင်း ဘာကောင်လဲဆိုတာ သိရအောင်” လို့ ကြိမ်းတယ်။ ဒေးဗစ်က မကြောက်တတ်ဘူး။ နောက်ကျောပေါ်မှာရှိတဲ့ အိတ်ကပ် သေးသေးလေး ထဲကနေ ဘရိတ်ဓါးကို ဝှစ်ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး၊ ထောက်ကနဲ နှစ်ပိုင်း ချိုးလိုက်တယ်။ စိန်ခေါ်နေတဲ့လူကို တစ်ပိုင်းပေးပြီး ခပ်မိုက်မိုက် စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။

“ဓါးတွေကို ချထားလိုက်။ ငါတို့က ဒါပဲသုံးတယ်။” လို့ ဒေါသနဲ့ ဖြေတယ်။ ပြီးမှ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရှိတဲ့ စည်ပိုင်းတခုကို ညွှန်ပြတယ်။ “လာခဲ့၊ အဲဒီစည်ပိုင်းထဲ ခုန်ဝင်ပြီး၊ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် နွှာရအောင်။ မင်း ဘာကောင်လဲဆိုတာ သိရတာပေါ့။”

ရန်စတဲ့သူ လန့်ပြီး နောက်ဆုတ်သွားတယ်။ ဒေးဗစ်လည်း ရန်ကုန်မှာ သတ္တိအရှိဆုံး၊ ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်ဆုံး၊ လမ်းသရဲအဖြစ် နာမည် ခိုင်သထက် ခိုင်လာတယ်။ အရပ် ၅ ပေ ၉ ကိုးလက်မနဲ့ ပေါင် ၁၆၀ ရှိတဲ့သူဆိုတော့ ဗမာထဲမှာတော့ လူထွားတစ်ယောက်ပေါ့။ လေးယောက်၊ တစ်ယောက်ကို အေးအေးဆေးဆေး ယှဉ်ရဲတဲ့သူ။ ဒါက မြန်မာပြည်ရဲ့ အကြီးဆုံး အကြမ်းဆုံး လမ်းသရဲဂိုဏ်းရဲ့ ခေါင်းဆောင် ဖြစ်မလာခင်က ဖြစ်ရပ်ပါ။

အင်္ဂလန်က လမ်းသရဲဂိုဏ်းကို အတုယူထားတဲ့ မြန်မာပြည်က လမ်းသရဲဂိုဏ်းတွေဟာ အမေရိကန်ပြည်က “Hell’s Angels” ငရဲသားဂိုဏ်းတွေနဲ့ ဆင်တူတယ်။ ဆံရှည်ဂုတ်ဝဲ တယမ်းယမ်း၊ မုတ်ဆိတ်မွေး ထူပြစ်ပြစ်၊ သားရေဂျာကင်တွေ ဝတ်တယ်။ ပုဆိန်တွေ၊ ဒါးတွေသုံးတယ်။ တခြား လက်နက်တွေလည်း ဘောင်းဘီတွေထဲမှာ ဝှက်ထားတတ်တယ်။ လမ်းသရဲတွေက ဆိုင်ကယ်တွေ စီးပြီး၊ မြို့ပတ်ကာ ပြဿနာ ရှာတယ်။ အရက် အသောက် ကြမ်းတယ်။ ဖဲ အကြီးအကျယ် ရိုက်တယ်။ ရန်ပွဲတွေနဲ့ ပွဲကြမ်းကြတယ်။ ရန်ဖြစ်ရင် မောင်းချဒါးတွေ၊ သံတုတ်တွေ၊ ဆိုင်ကယ်ချိန်းကြိုးတွေ သုံးတတ်တယ်။ တက္ကသိုလ်ရောက်ပြီး မကြာခင်မှာပဲ ဒေးဗစ်ဟာ လမ်းသရဲဂိုဏ်းထဲ ရောက်သွားတယ်။ ကိုယ်တိုင်က အရက်သမား၊ ရန်များတဲ့သူဆိုတော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပါတီပွဲ တက်ရတာထက် လမ်းသရဲဘဝက သူ့အတွက် စိတ်ဝင်စားစရာ ပိုများတယ်။

လမ်းသရဲဖော်တွေနဲ့အတူ အရက်ဆိုင်တွေမှာ မကြာခဏ အရက် လျှောက်သောက်တယ်။ မူးလာရင် ရန်စချင်တယ်။ ဒါလည်း ကြာကြာမရှာရပါဘူး။ တခြားသူရဲ့ခွက်ထဲက ဘီယာအမြှုပ်စလေး သူ့အက်ျီပေါ်မှာ လာစင်တဲ့ အသေးအမွှားကအစ ရန်စ,ဖို့ အကြောင်း ရလာတတ်တယ်။

“ဟေ့ မင်းဘာလုပ်တာလဲ?” လို့ ဒေးဗစ်က မူးမူးနဲ့ အော်မယ်။

စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာ အရက်ဆိုင်တဆိုင်လုံး ထုကြ၊ ရိုက်ကြတော့တယ်။ ဒေးဗစ်နဲ့ သူ့ လမ်းသရဲ အပေါင်းအပါတွေက တခြားသူတွေကို ရိုက်နှက်ပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ ပြန်ငြိမ်သွားကြပြီး၊ နဖူးက ချွေးတွေ သုတ်ကြတယ်။ ပြီးမှ ထောင်ထောင် ထောင်ထောင်နဲ့ နောက်ထပ် ရန်စဖို့ ထွက်လာကြပြန်တယ်။ ဒေးဗစ်ရဲ့ ဦးဆောင်မှုနဲ့ လမ်းသရဲတွေဟာ မကြာခင်မှာပဲ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့လမ်းမတွေကို ကြီးစိုးလိုက်တယ်။ ခေါင်းဆောင် တစ်ယောက်အနေနဲ့ အချိန်မဖြုန်းဘဲ သတ္တိရှိသလို အစွမ်းအစလည်း ရှိဖို့ ကြိုးစားခဲ့တယ်။ ရန်ကုန်မှာရှိတဲ့ အမေရိကန်ပြန်ကြားရေး စာကြည့်တိုက်ကို သွားပြီး၊ Al Capone နဲ့ Lucky Luciano တို့လို အမေရိကန်မူးယစ်ရာဇာတွေ အကြောင်း ရေးထားတဲ့ စာအုပ်တွေ ဖတ်တယ်။ အဲဒီကနေ လူမိုက်ဂိုဏ်းကို ဦးဆောင်နည်း သင်ယူတယ်။ လမ်းသရဲဂိုဏ်းကို တမူထူးခြားအောင် လုပ်ဆောင်နိုင်စွမ်း အပြင်၊ သူ့ရဲ့အဓိက ဦးစားပေးအချက်ကတော့ ဂိုဏ်းသားတွေကို ငွေနဲ့အရက် ပုံမှန် ပေးနိုင်ဖို့ပါပဲ။

ဒီလိုဖြစ်နိုင်ဖို့ ဒေးဗစ်က ငွေညှစ်တဲ့ နေရာမှာ တော်တယ်။ ဥပမာ မြို့ထဲက တိတ်တိတ်ပုန်း ဖဲဝိုင်းတွေကို ပစ်မှတ်ထားတယ်။ ဖဲဝိုင်းမှာ ဒိုင်နဲ့ ထိုးသားတွေ စုံမယ့်အချိန်ကို မှတ်တယ်။ ပြီးရင် ပုဆိန်နဲ့ ချိန်းကြိုးတွေ ကိုင်ထားတဲ့ လမ်းသရဲဂိုဏ်းသား တစ်ဒါဇင်လောက်ကို ခေါ်သွားပြီး ဖဲဝိုင်းကို တိုက်ခိုက်တယ်။ ဖဲဝိုင်း အတိုင်ခံရမှာ ကြောက်သလို၊ လမ်းသရဲ အရိုက်ခံရမှာ ကြောက်နေတဲ့ ဖဲဒိုင်ဟာ ဘာမှ မတတ်နိုင်ဘူး။ ပြဿနာမဖြစ်အောင် ဒေးဗစ်ကို ပိုက်ဆံ ပုံပေးရတော့တယ်။

ဒေးဗစ်က အဲဒီဖဲဝိုင်းတွေဆီကို ထပ်ပြီးငွေညှစ်ဖို့ ခဏခဏသွားတယ်။ မြို့ထဲက အရက်ပုန်း ဆိုင်တွေကိုလည်း အရက် အလကားသောက်ရဖို့ ငွေညှစ်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ လမ်းသရဲဂိုဏ်းအတွက် ပိုက်ဆံ ကောင်းကောင်းဖြည့်နိုင်ခဲ့တယ်။

တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ တရားမျှတမှုအတွက် ရောဗင်ဟု Robin Hood လို လုပ်ချင်တာကို ဂိုဏ်းသားတွေက လက်ခံကြရတယ်။ ဆင်းရဲသားကို ကူညီချင်တဲ့အခါ သူ့ဟာသူ စည်းကမ်းထုတ်ပြီး ကူညီတယ်။ အထူးသဖြင့် သူဌေးတွေရဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ ကူညီတာပါ။ တခါတရံ ချမ်းသာတဲ့ မြေပိုင်ရှင်ရဲ့ မြေတွေကို သိမ်းယူပြီး ဆင်းရဲသားမိသားစုတွေကို ဝေပေးတယ်။ တခါတရံမှာ သူ့ကိုယ်ပိုင်ငွေနဲ့ စားစရာဝယ်ပြီး ငတ်မွတ်နေတဲ့ မိသားစုတွေကို ပေးတယ်။ အကြွေးဆပ်ပေးတယ်။ သူဌေးတစ်ယောက်က မိန်းကလေးကို ကိုယ်ဝန်ရပြီးမှ၊ ပစ်ထားတယ်လို့ သတင်းကြားရင် အဲဒီလူကို လိုက်ရှာပြီး၊ ဝါးလုံးနဲ့ ခြေထောက်နှစ်ဖက်စလုံးကို ရိုက်ချိုးကာ သင်ခန်းစာပေးတတ်တယ်။

ဒီလို ရောဗင်ဟုလို အမှန်တရားဘက်က ရပ်တည်တဲ့အတွက် ရန်ကုန်က ဆင်းရဲသားတွေ အမြင်မှာ ဒေးဗစ်ဟာ သူရဲကောင်းဖြစ်လာတယ်။ သူ့ကိုချစ်ကြတယ်။ ရဲလက်ကလွတ်ဖို့ အမြဲတမ်း ကာကွယ်ပေးကြတယ်။ အဲဒီတော့ ရဲက သူ့ကို ဘယ်တော့မှ ဆွဲမကုတ်နိုင်၊ မမိနိုင်ခဲ့ဘူး။ သူ့ဒဏ်ခံရတဲ့ သူဌေးတွေလည်း ထပ်ပြီးဒုက္ခပေးလာမှာ ကြောက်လို့ တိတ်တိတ်ပဲနေရတယ်။ လူမိုက်တစ်ယောက်က ဆင်းရဲသားတွေကို သနားတယ်ဆိုတာက နည်းနည်းထူးဆန်းသလို ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘုရားသခင်က ဒေးဗစ်ရဲ့ စိတ်နှလုံးထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေပြီ။ တနေ့ ဘုရားအတွက် အလုပ်လုပ်တဲ့အခါ ထူးကဲတဲ့ သနားစိတ်နဲ့ အလုပ်လုပ်ဖို့ ရင်ထဲမှာ အခြေတည်နေပါပြီ။

ဒေးဗစ်ရဲ့ စရိုက်ဟာ ဘာကြောင့် အဆိုး၊ အကောင်း ရောနေရသလဲ? မိဘတွေလို ထိပ်ဆုံး ရောက်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် သမားရိုးကျနည်းဖြစ်တဲ့ ပညာရေးနဲ့တော့ မဟုတ်ဘူး။ ဉာဏ်ကောင်းတာလည်း သူ့ကိုယ်သူ သိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းစာ မလေ့လာချင်ဘူး။ “ဘွဲ့ရတွေထက် သာချင်တယ်၊ သာဖို့ အကောင်းဆုံးနည်းကလည်း လူမိုက်လုပ်တာပဲ လို့ ယူဆမိခဲ့တာ” လို့ နောက်ပိုင်းမှာ သူဝန်ခံခဲ့တယ်။

အများထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ ဒေးဗစ်ရဲ့ပညာရေးက အခြေအနေ ဆိုးတယ်။ ပထမနှစ် စာမေးပွဲကျတော့ အဲဒီအတန်းကိုပဲ နောက်တစ်နှစ် ဒေသကောလိပ်မှာ ထပ်ဖြေရတယ်။ စာမေးပွဲ အောင်အောင် ကြိုးစားပြီးမှ ဒုတိယနှစ် ကျောင်းသားအဖြစ် ၁၉၆၀ နှစ်မှာ တက္ကသိုလ် ပြန်နေခွင့်ရတယ်။

ဒါပေမယ့် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ နိုင်ငံရေးအခြေအနေတွေကြောင့် ဒေးဗစ်ရဲ့ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသားဘဝဟာ တပိုင်းတစနဲ့ ရပ်သွားတယ်။ စစ်တပ်က ၁၉၆၂ခုနှစ် မတ်လမှာ အာဏာသိမ်းလိုက်တော့ တိုင်းပြည်ရဲ့ နိုင်ငံရေးလမ်းကြောင်းက ရုတ်တရက် ပြောင်းသွားတယ်။ လအနည်းငယ်အကြာမှာ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်က ကျောင်းသားထုကြီးက စစ်အာဏာရှင်စနစ်ကို ဆန့်ကျင်မှုတွေ ဆက်တိုက် ဖြစ်လာတယ်။ စစ်တပ်ကလည်း ဆန္ဒပြကျောင်းသားတွေကို ပစ်ခတ် ဖမ်းဆီးပြီး သတ်ပစ်တယ်။ စစ်တပ်က စ,ပစ်ချိန်မှာ ဒေးဗစ်ဟာ ဆန္ဒပြကျောင်းသားထုထဲမှာ ရှိနေတယ်။ ဒေးဗစ်က အနီးနားက မြောင်းထဲကို ခုန်ချပြီး အထိအခိုက်မရှိ လွတ်မြောက််သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အတန်းဖော်တွေ၊ သူငယ်ချင်းတွေ အများအပြားကတော့ အဲဒီလောက် ကံမကောင်း အကြောင်းမလှခဲ့ကြပါဘူး။

အရေးအခင်းထဲမှာ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် ပါဝင်ခဲ့တာကြောင့် ဒေးဗစ်လည်း ကျောင်းထွက်ခဲ့ရတယ်။ အဖေက သူ့ကို သင်္ဘောကျင်းမှာ အလုပ်သင် အင်ဂျင်နီယာအဖြစ် အလုပ်ရှာပေးတယ်။ အလုပ်ရရင် သူ့သားဘဝ တမျိုးပြောင်းမယ်လို့ မျှော်လင့်လို့ပါ။ ဒါပေမယ့် မပြောင်းလဲတဲ့အပြင် ဒေးဗစ်က လမ်းသရဲအမူအကျင့်တွေကို အလုပ်ခွင်ထဲ ယူလာတယ်။ အလုပ်ဖော်တွေကို အရက်တိုက်တယ်။ အရက်စွဲအောင်လုပ်တယ်။ လအနည်းငယ်ကြာတော့ ဒေးဗစ်ရဲ့ အထက်အရာရှိက စိတ်ဆိုးပြီး သင်္ဘောသားအဖြစ် အလုပ်လုပ်ဖို့ အလုပ်ပြောင်းခန့်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီမှာလည်း ဒေးဗစ်ရဲ့ အကျင့်စရိုက်က မပြောင်းလဲဘူး။ အချိန်ပြည့် အရက်သောက်ပြီး တခြား သင်္ဘောသားတွေနဲ့ ရန်ဖြစ်တဲ့အတွက် သင်္ဘောသားတွေက သူ့ကို ပင်လယ်ထဲ တွန်းချဖို့ ကြံစည်လာကြတယ်။

ဒေးဗစ်ရဲ့ မိဘတွေက သားဘဝတည်ငြိမ်ဖို့ ရှာကြံစဉ်းစားရင်း နောက်ဆုံးအလုပ်အကိုင် အခွင့်အလမ်းအနေနဲ့ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ အမေရိကန်သံရုံးမှာ အလုပ်ရဖို့ စီစဉ်ကြတယ်။

“ဒေးဗစ်၊ ဒီအလုပ်တော့ လက်မလွတ်စေနဲ့ကွယ်။ မိဘ မျက်နှာပျက်ရတာလည်း များပြီ။ ဒီတစ်ခါ ပြဿနာဖြစ်ရင်တော့ နောက်ထပ်အလုပ်ရမယ် မထင်တော့ဘူး။” လို့ အမေက သတိပေးတယ်။

ဒါပေမယ့် အမေ့စကားက သိပ်အရာမထင်ပါဘူး။ အရက်အလွန်အကျွံ ဆက်သောက်တော့ အလုပ်ထဲမှာ ပြဿနာတွေ ဆက်ဖြစ်တယ်။ တနေ့ အရက်မူးရင်း အလုပ်ဖော်တယောက်နဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီး အဲဒီလူ သွားသုံးချောင်းကျိုးသွားတယ်။ ရလဒ်ကတော့ အမေရိကန်သံရုံးက ချက်ချင်းအရေးယူတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒေးဗစ်က ဂရုမစိုက်ဘူး။ အလုပ်ကိုလည်း စိတ်မဝင်စားဘူး။ အဲဒီအစား သူ့ကို အဆွဲဆောင်ဆုံး အရာ သုံးမျိုးဖြစ်တဲ့ wine, wealth and women အရက်၊ ငွေနဲ့ မိန်းမကိုပဲ လိုက်ရှာဖို့၊ သူ့အစွမ်းအစတွေ အကုန်အသုံးချမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

ဒါနဲ့ သူ မိန်းမ သိပ်စွံတယ်ဆိုတာ မကြာခင် သူ့ကိုယ်သူ ရိပ်မိလာပါတော့တယ်။

 

NEVER SAY DIE, အခန်း ၃ – ကေသီ

Never Say Die

အခန်း ၃

ကေသီ

Kathy

(၁၉၆၃- ၁၉၇၄)

ရုပ်က ချော၊ အားကစားသမားလည်းဖြစ်၊ အသံကလည်းချိုတော့ ဒေးဗစ်ဟာ ဆယ်ကျော်သက် အရွယ်မှာ ရိုမီယို မင်းသားလေးလို ထင်ရှားလာတယ်။ အထက်တန်းကျောင်းကတည်းက မိန်းမချောလေးတွေနဲ့ သာယာနေတတ်ပြီ။ ရုပ်ရှင်နဲ့ ကပွဲတွေ သွားတိုင်း အသစ်တယောက် ထည်လဲတွဲတယ်။ စိတ်ကလည်း အသစ်ရှာဖို့ပဲ စဉ်းစားနေတယ်။

တနေ့ ပါတီပွဲတခုမှာ မိန်းကလေးနှစ်ယောက် အနားကဖြတ်သွားတဲ့အခါ မြင်မြင်ချင်း စွဲလန်းသွားတယ်။ ဖိလစ်ပိုင်ကလာတဲ့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်လို့ သိရတယ်။ အကြီးက ကက်သလစ် မူလတန်း ကျောင်းဆရာမ။ အငယ်က ကယ်ရိုလင်း၊ နိုက်ကလပ်အဆိုတော်။ နှစ်ယောက်လုံး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ မျက်နှာလေးတွေနဲ့ အာရှရုပ်ရှင်မင်းသမီးလေးတွေ အလားပါပဲ။သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အဓိက ကွာခြားချက်က စိတ်သဘောထားပါပဲ။ ကယ်ရိုလင်းက ခပ်ရဲရဲ ခပ်သွက်သွက်။ ကေသီကတော့ အေးအေးဆေးဆေး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်။

ဒေးဗစ်က သူတို့အကြောင်း ပိုသိချင်တော့ ဆိုင်ကယ်နဲ့ သူတို့ကို အလည်ခေါ်တယ်။ သူတို့အရင် တခြားမိန်းကလေး အတော်များများလိုပါပဲ။ ဒီညီအစ်မနှစ်ယောက်လည်း စတိုင်ကျတဲ့ ကောင်လေးရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ဆွဲဆောင်မှုတွေကြားမှာ မျောပါသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒေးဗစ်က ညီမထက် အစ်မကို ပိုသဘောကျတယ်။ သူကအေးဆေးပြီး အိမ်ထောင့်တာဝန် နိုင်နင်းမယ့်သဘောရှိတယ်။ သူနဲ့ လျှောက်လည်တယ်။ မကြာပါဘူး။ ချစ်သွားကြတယ်။ လက်ထပ်ဖို့အထိ ပြောကြတယ်။

ဒါပေမယ့် ကေသီက ဒီအကြောင်းကို မိဘနဲ့တိုင်ပင်တဲ့အခါ လုံးဝ သဘောမတူကြဘူး။ “သူက သမီးထက် နှစ်နှစ်ငယ်တယ်။ ပြီးတော့ ကောင်လေးက စိတ်မငြိမ်ဘူး။ အလုပ်လည်း မရှိဘူး။ မင်းကို ဘယ်လို ရှာကျွေးမလဲ။” လို့ ကန့်ကွက်ကြတယ်။

ဒေးဗစ်ရဲ့မိဘတွေကလည်း အာရှထုံးစံအတိုင်းပါပဲ။ အသက်ကြီးတဲ့မိန်းကလေးကို မယူဖို့ ကန့်ကွက်ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် မိဘစကားထက် ကိုယ့်စိတ်အလိုကို လိုက်ပြီး ခိုးပြေးကြတယ်။ မိဘတွေက အံ့အားသင့်ပြီး နာကျည်းစိတ်ပျက်သွားတယ်။ ကေသီ့မိဘတွေက ပိုဆိုးပါတယ်။ အဲဒီနောက် ချက်ချင်းပဲ တရားဝင်လက်ထပ်ဖို့ရန် မင်္ဂလာပွဲလေးကို ၁၉၆၃ ဇွန်လိုင် ၂၇ ရက်နေ့မှာ ကျင်းပတယ်။ နှစ်ဖက်မိဘတွေ မလာတော့ မင်္ဂလာပွဲကို ဒေးဗစ်ရဲ့အဒေါ်တွေက ဦးဆောင် လုပ်ပေးရတယ်။ သူက အသက် ၁၉ နှစ် မပြည့်သေးဘူး။ မိန်းကလေးက ၂၁ နှစ်။

ကေသီ့အနေနဲ့ ဒေးဗစ်ကိုလက်ထပ်တဲ့အတွက် မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင် အဖိုးအခတွေ ပေးဆပ်လိုက်ရတယ်။ လက်ထပ်ပွဲအပြီးနောက်ပိုင်းမှာ သတင်းစာတစောင်ယူလာပြီး ဒေးဗစ်ကို ပြတယ်။

“ကြည့်ပါဦး၊ ဖတ်ရတာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် မယုံတော့ဘူး။” မျက်ရည်တွေဝဲကျရင်း ထောက်ပြလာတယ်။ သူ့မိဘတွေက သမီးအဖြစ်က စွန့်လွှတ်ကြောင်း၊ ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ် အိမ်ထောင်ပြုလို့ မိဘအရှက်ရကြောင်း သတင်းစာထဲမှာ ကြော်ငြာတယ်။

ကြော်ငြာဖတ်ပြီးတဲ့နောက် ဒေးဗစ်က ကေသီ့ကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ “မပူပါနဲ့ အချစ်ရယ်” လို့ မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးရင်း ချက်ချင်း အာမခံတယ်။ “ကိုယ့်ကို လက်ထပ်လို့ မင်းဘာမှ စိတ်မညစ်ရဘူးလို့ ကိုယ်ဂတိပေးတယ်။ ကိုယ်အကုန် တာဝန်ယူတယ်။ စိတ်မပူပါနဲ့ကွာ။”

ပြောရတာ လွယ်ပါတယ်။ မကြာခင်မှာပဲ ဒေးဗစ်ဟာ လမ်းသရဲဖြစ်မှန်း ကေသီ သိသွားတဲ့အခါ အိမ်ထောင်သစ်ရဲ့ ပျော်ရွှင်မှုတွေလည်း ရုတ်တရက် ပျောက်ကွယ်ခဲ့ရတယ်။ လမ်းသရဲမှန်းသိရင် လက်မထပ်မှာစိုးလို့ လက်မထပ်ခင် ဒေးဗစ်က လိမ်ထားတယ်။ သိသွားတော့ လမ်းသရဲမလုပ်ဖို့ တောင်းပန်ရှာတယ်။

“ဆင်းရဲတာက ကိစ္စမရှိပါဘူး။ အဲဒီငွေတွေလည်း မလိုချင်ဘူး။ လမ်းသရဲမလုပ်ပါနဲ့တော့။ ဒေးဗစ်ရယ် ကျွန်မကို သနားပါနော်။”

ဒါပေမယ့် ဒေးဗစ်က နှုတ်မရလောက်အောင် ကျွံနေခဲ့ပြီ။ အရက်နဲ့ဖဲကို စွဲနေရုံမျှမက ရန်ဖြစ်တာလည်း အကျင့်ပါနေပြီ။ အပြစ်ထဲမှာ ထောင်ချောက်မိနေခဲ့ပြီ။ အရက်ဖိုးအတွက် (သို့) ဖဲကြွေးဆပ်ဖို့အတွက် အိမ်ကပစ္စည်းတွေ ထုတ်ရောင်းတိုင်း ကေသီနဲ့ ရန်ဖြစ်နေမိပြီ။

အခြေအနေက ဆိုးသထက်ဆိုးလာတယ်။ အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက် ဒေးဗစ်ဟာ ဟီးရိုးအင်း ဆိုတဲ့ နောက်ဆုံးပေါ် မူးယစ်ဆေးဝါးကို တိတ်တဆိတ် သုံးမိလာတယ်။ ရှူကြည့်တော့ကောင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် ထိုးဆေးအဖြစ်သုံးလိုက်တော့ အရသာက မြင့်မြင့်မားမားပေးလာတယ်။ ဒါကို ကေသီ သိသွားတဲ့အချိန်ဟာ သိပ်နောက်ကျနေပြီ။ ဒေးဗစ် ဘိန်းဖြူစွဲနေပြီ။

ဘိန်းဖြူကို ဈေးကြီးကြီး ဝယ်သုံးရတဲ့အတွက် ပိုကြမ်းတဲ့နည်းတွေနဲ့ လုယက် တိုက်ခိုက်လာရတယ်။ အခကြေးငွေယူပြီး လူရိုက်ပေးတဲ့ ကြေးစားလူမိုက် ဖြစ်လာတယ်။ အများအားဖြင့် ဝါးလုံးနဲ့ ခြေသလုံးကို ရိုက်ချိုးပေးတတ်တယ်။ ညအချိန် သင်္ဘောဆိပ်တွေဘက်ကို သွားတတ်တယ်။ တနေ့တာ ဖမ်းမိလာတဲ့ ငါးတွေကို သင်္ဘောတွေ လှေတွေပေါ်က ချပြီးချိန်မှာ မိုက်ကြေးအဖြစ် ငါးတောင်းလေ့ရှိတယ်။ ရသမျှကို မနက်မှာ ပြန်ရောင်းလေ့ရှိတယ်။ ကျောင်းခန်းထဲမှာ ဖဲဝိုင်းထောင်ပြီး ဒိုင်ကြေး ကောက်တယ်။ အမိကျောင်းတော် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကို ပြန်လာပြီး ချမ်းသာတဲ့ ကျောင်းသားတွေကို ဘိန်းဖြူ စ,ပေးတယ်။ အဲဒီကျောင်းသား အများစု ဘိန်းဖြူစွဲလာတယ်။ မိဘအိမ်က အဖိုးတန် လက်ဝတ် ရတနာတွေကိုပင် ခိုးလာပြီး အတုတွေနဲ့ အစားထိုးတယ်။ အစစ်တွေကို ရောင်းပြီး မူးယစ်ဆေး ဝယ်တယ်။

ဒေးဗစ်ရဲ့ ပေါ့ပျက်ပျက် နေပုံထိုင်ပုံဟာ ကေသီအတွက် စိတ်ညစ်စရာ ပိုပိုဖြစ်လာတယ်။ ဆယ်နှစ်တာကာလမှာ ကလေးငါးယောက် – (သားလေးယောက် သမီးတယောက်) ရတယ်။ Mark (၁၉၆၄) ၊ Kevin (၁၉၆၆) ၊ Sharon (၁၉၆၈) ၊ David Jr. (၁၉၇၀) နဲ့ Timothy (၁၉၇၃) တို့ ဖြစ်ပါတယ်။ ကလေးတွေကို ပြုစုရတဲ့ တာဝန်က ကေသီအပေါ်မှာ လုံးလုံးကျနေတယ်။ ဒေးဗစ်က အိမ်မှာ မရှိတတ်ဘူး။ အိမ်ပြန်လာချိန်ကလည်း ညဉ့်နက်တတ်တယ်။ အရက်မူးပြီး ကြမ်းတယ်။ အဖေလာသံ ကြားရင် ကလေးတွေက ကုတင်အောက်မှာ ပုန်းကြရတယ်။ အိမ်ထဲကို အော်ဟစ် ကြိမ်းမောင်းပြီး ရမ်းရမ်းကားကား ဝင်လာတယ်။ တခါတရံ ကေသီကို ရိုက်တယ်။ လက်နဲ့လည်း ရိုက်တတ်သလို ခြေထောက်နဲ့လည်း ကန်တတ်တယ်။ အငယ်ဆုံး သားကလေး Timothy ကို ကိုယ်ဝန် လွယ်ထားချိန်မှာဆိုရင် လည်ပင်းညှစ်သတ်ဖို့ ကြိုးစားဖူးတယ်။ ငါးနှစ်သမီး Sharon ရှရွန်က တံမြက်စည်း ဆွဲပြီး နောက်ကနေ ဝင်ရိုက်တယ်။ ဒေးဗစ်က နောက်လှည့်ပြီး ရိုက်တဲ့သူကို ရှာနေတုန်း ကေသီက ပြတင်းပေါက်ကနေ ခုန်ပြီး ထွက်ပြေးရတယ်။ တခါတရံမှာတော့ မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ ကလေးတွေကို ထားခဲ့ပြီး ယောက္ခမအိမ်ဖက် ပြေးပုန်းရတယ်။

ဒေးဗစ်က မိသားစုကို ငွေကြေးတာဝန်မယူတာ အနေကြာလာတော့ ကေသီနဲ့ ကလေးတွေကို မိဘကပဲ ထောက်ပံ့ရတယ်။ သူကတော့ အပြင်မှာ အရက်သောက်နေ၊ ဘိန်းဖြူသုံးနေတယ်။ မိဘပေးတဲ့ ငွေကြေးကို ကေသီက ဒေးဗစ်မသိအောင် ဖွက်ထားရတယ်။ သူ့လက်ထဲရောက်ရင် သုံးဖြုန်းပစ်မှာကို သိနေတယ်။ ဒေးဗစ်မှာ ပိုက်ဆံမရှိရင်၊ အရက်နဲ့ မူးယစ်ဆေးဝယ်ဖို့ ငွေလိုရင် အိမ်ရဲ့ စားစရိတ်ငွေကို ကေသီဆီမှာ ရိုက်နှက်ပြီး လုယူတတ်တယ်။

“ပေးစမ်း၊ အဲဒါတွေအကုန်လုံး၊ ငါ့အမေ ပေးတာတွေ” လို့ တောင်းတတ်တယ်။ ကေသီငြင်းရင် ဒေးဗစ်ရဲ့ ဒေါသမီးက ကြောက်စရာ တောက်လောင်လာတယ်။ တခါဆိုရင် ပိုက်ဆံမပေးလို့ သားလှီးဓါးနဲ့တောင် ခြိမ်းခြောက်ဖူးတယ်။

ဒေးဗစ်ရဲ့ အမေကတော့ သူ့မြေးကလေးတွေရဲ့ သနားစရာဘဝကိုကြည့်ပြီး ကြေကွဲနေတယ်။ ကလေးတွေကို ကေသီ ခွင့်ပြုချက်နဲ့ အိမ်မှာ လာနေခိုင်းတယ်။ ကျောင်းပိတ်မှပဲ အိမ်ပြန်ကြရတယ်။ ဒေးဗစ်ကတော့ ဘာမှမပြောင်းလဲဘူး။ ဘာကိုမှလည်း ဂရုမစိုက်ဘူး။

ကေသီက သူ့ယောက်ျားကို ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ ရန်ဖြစ်လည်း မရ၊ တောင်းပန်လည်း မရ၊ ရှင်းပြလည်း မရ၊ ငိုနေလို့လည်း မရ၊ ထားပစ်ခဲ့မယ်နော် လို့လည်း နှစ်ကိုယ်ကြား ခဏခဏ ခြိမ်းခြောက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကလေးတွေရှိနေတော့ တကယ်မလုပ်နိုင်ပါဘူး။ လူတွေအမြင်မှာတော့ ယောက်ျားအပေါ် သိပ်သစ္စာရှိတယ်လို့ မြင်ကြတယ်။

တနေ့ သူ့အဖေက ပြောတယ်။ “ကေသီ ပါပါတို့ တမိသားစုလုံး ဖိလစ်ပိုင်ကို ပြန်တော့မယ်။ မင်း ဘာဖြစ်လို့ မလိုက်ချင်သလဲ သမီးရယ်။ ဘာတခုမှ မကောင်းတဲ့ မင်းယောက်ျားကို ထားပစ်ခဲ့၊ ဟိုမှာ ဘဝအသစ် ပြန်စလိုက်စမ်းပါ သမီးရယ်”

အဖေ့စကားကြောင့် ကေသီ တုန်လှုပ်သွားတယ်။ ဟိုအရင်က အဖေ့စကား နားမထောင်ခဲ့တော့ အဖေ့ကို တခါ အရှက်ရစေခဲ့ဖူးတယ်။ အဖေ့ကို ရိုရိုသေသေ လေးလေးစားစားပဲ ပြန်ပြောပါတယ်။ “Thank you, Papa” သမီးကို ခေါ်တဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သမီး ဒေးဗစ်ကို ချစ်လို့ ယူခဲ့တာပါ။ သူနဲ့ပဲ ဆက်နေမယ်။ ပါပါတို့ အားလုံး ဖိလစ်ပိုင်ကို ပြန်ပါ။ သမီးယောက်ျားနဲ့ ကလေးတွေနဲ့ အတူ ဒီမှာ နေခဲ့ပါမယ်။”

ဒီလောက် ဆိုးဝါးတဲ့ နှစ်ကာလတွေတလျှောက်လုံး ကေသီကို စိတ်ဓါတ် တည်ကြည် ခိုင်မာစေတဲ့ အရာတခု ရှိပါတယ်။ သခင်ယေရှုခရစ်တော်အပေါ်မှာ ထားတဲ့ မရွေ့လျော့ မတိမ်းယိမ်းတဲ့ ယုံကြည်ခြင်းပါ။ ဒေးဗစ် အိမ်မှာမရှိရင် မကြာခဏလာပြီး ကူညီထောက်ပံ့တတ်တဲ့ ဒေးဗစ်ရဲ့အမေ ဒေါ်အဲလိဇဘက်နဲ့ ရင်းနှီးလာပြီးနောက်ပိုင်း Born again ခရစ်ယာန်တယောက် ဖြစ်လာတယ်။ ဒေါ်အဲလိဇဘက်လည်း အရင်က သာမန်ခရစ်ယာန် တယောက်ပါပဲ။ နောက်တော့ မြန်မာပြည်က ဧဝံဂေလိဆရာ တယောက်အားဖြင့် Born again တဖန်မွေးဖွါးတဲ့ ဘုရားသားသမီး ဖြစ်လာတယ်။ ဘုရားသခင်ထံမှ ငြိမ်သက်ခြင်း၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်းတွေ ခံစားရတဲ့အခါ ချက်ချင်းပဲ သားသမီးတွေကို ယုံကြည်ခြင်းအကြောင်း ပြောပြတယ်။ ဒေးဗစ်ကတော့ အစကတည်းက ဘာသာရေးကို လုံးဝ စိတ်မဝင်စားဘူး။ ဒါပေမယ့် ကေသီက ယောက္ခမကြီး ပြောသမျှကို မှတ်ထားတယ်။ မကြာပါဘူး သူ့အသက်တာကို ယေရှုခရစ်တော်ထံ အပ်နှံဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဒါကြောင့် နေ့စဉ် ကြုံတွေ့ရသမျှအတွက် ရင်ဆိုင်နိုင်တဲ့ စိတ်ဓါတ်အင်အား ရှိလာရုံမျှမက၊ လေလွင့်နေတဲ့ ယောက်ျားအတွက်လည်း မျှော်လင့်ချက် ထားလာနိုင်တယ်။

ဒေါ်အဲလိဇဘက်နဲ့ ကေသီဟာ ချက်ချင်း ရင်းနှီးလာကြတယ်။ သခင်ယေရှုကို ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ ဒေးဗစ်အပေါ် စိတ်မကောင်းဖြစ်တာခြင်း တူကြလို့ စိတ်နှလုံးချင်း စွဲကပ်လာတယ်။ ဒေးဗစ် အရက်မူးလာ၊ ကြမ်းလာရင် ဒေါ်အဲလိဇဘက် ရောက်လာပြီး ကေသီနဲ့အတူ ဆုတောင်းတတ်တယ်။ အရက်မူးလာ၊ ဆေးသုံးပြီး အိမ်ပြန်လာချိန်မှာ အမေနဲ့ မိန်းမ ဒူးထောက်ပြီး သူ့အတွက် ဆုတောင်းပေးနေတာကို မကြာခဏ တွေ့ရတတ်တယ်။

ဒါကို မြင်ရင် ဒေးဗစ် စိတ်တိုပြီး အော်ဟစ်ဆူပူတတ်တယ်။ “ဒီကို ဘယ်သူခေါ်လို့ လာသလဲ မာမား? ဘာမှပြောမနေနဲ့၊ ထွက်သွား။ ခင်ဗျားတို့မိန်းမတွေ ကျုပ်ကို ဘာသာရေးထဲ သွတ်သွင်းချင်နေတာ တော်လောက်ပြီ။”

ဒေါ်အဲလိဇဗက်နဲ့ ကေသီတို့ကတော့ ဒေးဗစ် တားလို့မရပါဘူး။ သူ့အတွက် ပုံမှန်မပျက် အတူ ဆုတောင်းဆဲပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဆုတောင်းသံတွေကို ကောင်းကင်က မကြားသလိုပဲ။ ဒေးဗစ်က ဘိန်းဖြူ စွဲသထက် စွဲလာသလို၊ သူ့ကျန်းမာရေးလည်း ဆိုးလာတယ်။ တနေ့မှာတော့ ဒေးဗစ် ဆေးထလာတဲ့ ဝေဒနာတွေ ဆိုးလွန်းလို့ ကေသီကိုယ်တိုင် အိမ်ကထွက်ပြီး၊ ဘိန်းဖြူ ဝယ်ပေးခဲ့ရတယ်။

နှစ်ပေါင်းများစွာ ဘိန်းဖြူ သုံးနေတော့ ဒေးဗစ်ရဲ့ ကိုယ်အလေးချိန်ဟာ ၁၁၅ ပေါင်အထိ လျော့ကျလာတယ်။ အားမရှိတော့သလို၊ မျက်လုံးကလည်း ရောဂါကြောင့် ဝါနေပြီ။ ရောဂါရနေပြီဆိုတာတော့ သူသိတယ်။ ကေသီက ဆရာဝန်ပြဖို့ တိုက်တွန်းနေပေမယ့် သူက ခေါင်းမာမာနဲ့ ငြင်းနေတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ အားနည်းနေလွန်းလို့ ဆေးခန်းမပြချင်ဘဲ ပြဖို့ လက်ခံလိုက်ရတယ်။ ကေသီက အိမ်မှာ ကလေးတွေနဲ့ နေတုန်း၊ ဒေါ်အဲလိဇဗက်က သားကို ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးကို ခေါ်သွားရတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ဒေးဗစ် သိပ်အားနည်းနေပြီ။ ပြင်ပလူနာခန်းအထိ လမ်းလျှောက်ဖို့ အားအင်မရှိသလောက် ဖြစ်နေပြီ။

ချက်ချင်းပဲ ဆရာဝန်က ဒေးဗစ်ကို ဆေးစစ်တယ်။ မေးခွန်းတွေ မေးတယ်။ ပြီးမှ သိပြီဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်တယ်။ ဒါမျိုး လူနာတွေ အများကြီးတွေ့ဖူးနေပြီပဲ။ စာရွက်လေးထဲမှာ ရေးမှတ်လိုက်ပြီးတော့ သူနာပြုဆရာမကို တခုခု ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်တယ်။ ဆရာမက လူနာတင်ဖို့ တွန်းလှည်းတစီး မှာလိုက်ပြီး၊ ဒေးဗစ်ကို အဲဒီအပေါ်မှာ လှဲခိုင်းလိုက်တယ်။ ဘာမှရှင်းမပြဘဲ ဒေးဗစ်ကို အခန်းထဲကနေ ထုတ်ပြီး၊ စင်္ကြတလျှောက် တွန်းထုတ်သွားကြတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ ဒေးဗစ်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ မေးခွန်းတွေ တသီတသန်းကြီးပေါ်လာနေတယ်။ “ဘာဖြစ်တာပါလိမ့်? စိုးရိမ်ရသလား? ပြန်သက်သာပါဦးမလား? ငါ့ကို ဘယ်ခေါ်သွားနေတာပါလိမ့်? ပျောက်ဖို့ ဘယ်လောက်ကြာမလဲ?

သူ အရမ်းသိချင်နေပြီ။

 

NEVER SAY DIE, အခန်း ၄ – လူနာဆောင် ၂၁ မှ သေခါနီးလူ

Never Say Die

 

အခန်း ၄

လူနာဆောင် ၂၁ မှ သေခါနီးလူ

Dying in Ward 21

၁၉၇၄

“ကျွန်မသားလေး ဘယ်လိုနေလဲ .. ဆရာ?” ဒေါ်အဲလိဇဘက် စိုးရိမ်တကြီး မေးလိုက်တယ်။ ဆရာဝန်ကြီးရဲ့ စိတ်ထိန်းထားတဲ့ အမူအယာကြောင့် သတင်းကောင်း မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ သိလိုက်ပါတယ်။

ဆရာဝန်ကြီးက ဒေါ်အဲလိဇဘက်ကို ငေးငေးငိုင်ငိုင်ကြည့်လိုက်ရင်း သက်ပြင်းရှည်ကြီးချတယ်။ “ဒေါ်အဲလိဇဘက် ပြောရမှာ စိတ်မကောင်းဘူး။ ခင်ဗျားသားက တပတ်ပဲ အသက်ရှင်တော့မယ်”

ဆရာဝန်ကြီးရဲ့ပြောစကားတွေက ဒေါ်အဲလိဇဘက်ရဲ့ နှလုံးသားကို ထရပ်ကားတစီးလိုပဲ နင်းချေသွားတယ်။ “ဘယ်လို”၊ ကြားရတဲ့စကားကို မယုံနိုင်ဘူး။

“ခင်ဗျားသားက အသည်းရောင်ရောဂါရတာ ကျွမ်းနေပြီ။ မသန့်တဲ့ ဆေးထိုးအပ်တွေကြောင့် ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ သူ့အသည်းက တအားကြီးနေပြီ။”

ဒေါ်အဲလိဇဘက် ဘာမှမပြောတတ်တော့ပါ။ “ဒါပေမယ့် သူ့အတွက် ဆရာ တခုခုလုပ်ပေးလို့ မရတော့ဘူးလား”

“ဆေးရုံကို စောစောရောက်လာရင်တော့ တခုခုလုပ်ပေးလို့ ရမှာပေါ့။ အခုတော့ လွန်သွားပြီ။” အမေတယောက်ရဲ့မျက်ရည်ကို မြင်လိုက်ရတဲ့ ဆရာဝန်ကြီးဟာ ရိုသေစွာနဲ့ မျက်လွှာချလိုက်ရတယ်။

ဒေါ်အဲလိဇဘက်ဟာ အတော်ကြာအောင် မလှုပ်မယှက် ထိုင်နေမိတယ်။ ကြားရတဲ့စကားကို သူ့နှလုံးသားက ခံယူနိုင်စွမ်းမရှိဘူး။ ခဏကြာ ငြိမ်သက်နေပြီးမှ မျက်ရည်တွေကို သုတ်ဖယ်လိုက်တယ်။ “ဒါဆို ဆရာ ….. ကျွန်မအခု ဘာလုပ်ရမလဲ”

ဆရာဝန်ကြီးက မဖြေခင် သက်ပြင်းကြီး တချက်ချလိုက်တယ်။ “ကျွန်တော် တကယ်စိတ်မကောင်းပါဘူး ဒေါ်အဲလိဇဘက်၊ အခုအချိန်မှတော့ ဘာမှလုပ်လို့ ရမယ်မထင်တော့ဘူး။”

ဆရာဝန်ကြီးက ထွက်သွားဖို့ပြင်ရင်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ ဒေါ်အဲလိဇဘက် ဟာ ချက်ချင်း စိတ်ထိန်းလိုက်ပြီး ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးရဲ့ လူနာဆောင်အမှတ်၂၁ ဘက်ကို ခြေဦးတည်လိုက်ပါတယ်။ အခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ အိပ်ယာပေါ်မှာလှဲနေတဲ့ သားဒေးဗစ်ကို တွေ့တယ်။ ဖြူဖတ်ဖြူရော်နဲ့ မလှုပ်မယှက်ဖြစ်နေပြီး အသားဝါ မျက်လုံးတွေက မျက်နှာကြက်ကို ကြောင်တောင်တောင် ငေးကြည့်နေပြီ။ တသက်လုံး ဒုက္ခပေးခဲ့တဲ့ ခေါင်းမာတဲ့ သားဆိုးဆိုတဲ့ပုံ မပေါ်တော့ဘူး။

“ဆရာဝန်ကြီး ဘာပြောလဲ မာမီ” ဒေးဗစ်က အားလျော့လျော့နဲ့ မေးတယ်။ “ကျွန်တော် သေတော့မယ်ထင်တယ်။ ကျွန်တော့ကိုယ်မှာ သေတော့မယ့်အတိုင်း ခံစားနေရတယ်”

ဒေါ်အဲလိဇဘက် အားယူပြုံးလိုက်ပြီး ပြန်ဖြေတယ်။ “သားနေကောင်းသွားမှာပါ။ အနားယူပြီးတော့ ဆရာဝန်ကြီးတွေ ပြောတဲ့စကား နားထောင်နော် သား။”

“ဝှက်ထားဖို့ မကြိုးစားပါနဲ့ မာမီ ၊ သေချင်လည်း သေပါစေပေါ့ဗျာ။” ဒေးဗစ်ညည်းတယ်။

သေခါနီးအချိန်ထိ ဒေးဗစ်က ဟန်ဆောင်တာကို မကြိုက်တတ်ဘူး။ လူနာဆောင်အမှတ် ၂၁ ကို ဘယ်လိုလူနာမျိုးတွေကို ပို့တယ်ဆိုတာ သိတယ်။ အသည်းရောင်အသားဝါ လူနာတွေပေါ့။ သူ့အရင်က အပေါင်းအသင်းတွေလည်း ဒီအခန်းထဲမှာပဲ အသက်ချုပ်ရတယ်။ အခန်းထဲက တခြားလူနာတွေကို ကြည့်ရင်း နားလည်ပါတယ်။ သူတို့လိုပဲ သူလည်း သနားစရာ ဇာတ်သိမ်းခန်း ရောက်နေပြီ။

“အသားဝါရောဂါမဟုတ်လား မာမီ” ဒေးဗစ် မျက်လုံးဖွင့်ရင်း မေးလိုက်တယ်။ “ကျွန်တော့အသည်းအကြောင်း ဆရာဝန်ကြီးပြောတာ ကြားလိုက်တယ်။ လူနာဆောင် အမှတ်၂၁ မှာ ဇာတ်သိမ်းသွားတဲ့ လူတွေလည်း ကျွန်တော်သိတယ်။ အဲဒီတော့ ကျွန်တော် ဘယ်နှစ်ရက်လောက် အသက်ရှင်ခွင့်ရမယ်လို့ ပြောသလဲ။”

သားရဲ့တည့်တိုးစကားကြောင့် ဖုံးကွယ်လို့မရတဲ့ ဒေါ်အဲလိဇဘက်ဟာ အသေတဝက် အလန့်တဝက်နဲ့ ရုတ်တရက် မျက်တောင်ခတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ခံစားချက်ကို ဒေးဗစ်မသိအောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားရင်း သားလက်မောင်းကို ရုတ်တရက် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆူလိုက်တယ်။ “တော်ပြီ – တော်ပြီ၊ ဆရာဝန်ကြီးက စိတ်သိပ်မလှုပ်ရှားနဲ့ ရောဂါဆိုးလာမယ်လို့ ပြောထားတယ်။ ခဏငြိမ်ငြိမ်လေး အနားယူလိုက်။ နောက် သား အားရှိတော့မှ စကားပြော။”

ပြောလက်စ စကားသံ တိတ်သွားကြတယ်။ ဒေါ်အဲလိဇဘက်မှာ ဘာမှ ပြောစရာမရှိတော့ဘူး။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး တိတ်တိတ်ပဲ ဆုတောင်းနေတော့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ဒေးဗစ်ကလည်း အိပ်ယာထဲ လဲနေရုံကလွဲပြီး ဘာမှမတတ်နိုင်။ အမေ့ပါးစပ်က ဘာပြောမလဲပဲ တိတ်တိတ် စောင့်ကြည့်နေရတယ်။ မြန်မာပြည်ရဲ့ အကြမ်းဆုံးလမ်းသရဲ ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်လို့ မာနတက်ခဲ့တဲ့လူက အခု အကြီးအကျယ် လှဲချခံနေရချိန်ပဲ။ လူနာဆောင်မှာ မလှုပ်မယှက်လှဲနေရင်း သေဖို့စောင့်နေရပြီ။ သူ့ကို သင်္ဂြိုဟ်ပေးမယ့် အမေရဲ့အပြုအမူတွေကို ငေးကြည့်နေရပြီ။

ဒေးဗစ် တဘက်ကို စောင်းလှည့်ကြည့်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဗိုက်ထဲက စူးစူးရှရှ နာလာတာကြောင့် လက်လျှော့လိုက်ရတယ်။ ငါ တကယ်သေတော့မလား မသိဘူးလို့ စိတ်ထင်လာတယ်။ မသန့်တဲ့ ဆေးထိုးအပ်တွေကြောင့် အသားဝါဖြစ်ဖူးတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေအကြောင်း စဉ်းစားမိတယ်။ သူတို့ တယောက်မှ ရောဂါ မပျောက်ဘူး။ သူ ဘယ်ကနေ ဒီရောဂါရလာပါလိမ့်။ မသန့်တဲ့ ဆေးထိုးအပ်လည်း ငါမသုံးဖူးပါဘူး။ သုံးမိလို့လား။ ဆေးထလာပြီဆိုရင်တော့၊ အပ်မရွေးတော့ဘူးပေါ့။ ဘယ်သူ့အပ်ကြောင့် ကူးတာပါလိမ့်။ ငါ ဆေးရုံကဆင်းရင်တော့၊ ငါ့ကို ရောဂါကူးအောင်လုပ်တဲ့ကောင်ကို ရှာပြီး၊ ကောင်းကောင်း ဆုံးမရဦးမယ်။

အခန်းကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ တခြားလူနာတွေလည်း သူ့လိုပဲ ရောဂါကိုယ်စီနဲ့ အားလျော့လျော့နဲ့ လဲနေကြတယ်။ နောက်ထပ် ဘယ်သူအရင်သေမလဲလို့ အားလုံး တွေးနေကြတယ်။ လူနာတယောက် ဆိုရင် ဝေဒနာပြင်းလွန်းလို့ ညည်းညူအော်ဟစ် နေရတယ်။ ခဏကြာတိုင်း သူနာပြုဆရာမတယောက် ဝင်လာပြီး လူနာတယောက်ကို စစ်မယ်။ နည်းနည်းပါးပါး ချရေးမယ်။ ပြီးရင် အနံ့အသက်မကောင်းတဲ့ အခန်းထဲကနေ အမြန်ဆုံးပြေးထွက်မယ်။ အဲဒါ လူနာဆောင်အမှတ်၂၁ ပါပဲ။

တဘက်ကို စောင်းလို့မရတော့ မျက်နှာကြက်ကို ငေးကြည့်ရတယ်။ ငါသေရင် ဘာဆက်ဖြစ်မလဲ။ တသက်လုံး နေချင်သလို နေခဲ့ပြီးပြီ။ လုပ်ချင်တာတွေ လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ။ ရန်ဖြစ်တိုင်းလိုလို နိုင်ခဲ့ပြီးပြီ။ မက်ထရစ်စာမေးပွဲ အောင်ပြီးပြီ။ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်လည်း ရောက်ပြီးပြီ။ ရသမျှအစားအသောက် အားလုံးလိုလို စားသောက်ဖူးပြီ။ သူများထက်လည်း ပိုသောက်ခဲ့ဖူးပြီ။ သူ့ခေတ်က မိန်းမချောလေးတွေနဲ့ တွဲခဲ့ဖူးပြီ။ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ လမ်းတွေပေါ်မှာ အောင်အောင်မြင်မြင် အနိုင်ယူကြီးစိုးခဲ့ဖူးပြီ။ ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဖို့ ကြိုးစားပြီး ဖြစ်လည်းဖြစ်ခဲ့ပြီ။

“မာမီ သွားတော့မယ် ဒေးဗစ်။” အမေ့အသံကြောင့် သူ့အတွေးတွေ လန့်ဖြန့်သွားတယ်။ “ကေသီနဲ့ ကလေးတွေကို သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်။ နောက်မှ မာမီ ပြန်လာမယ်။”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ကောင်းပါတယ်။” ဒေးဗစ် စကားမပီမသ ဖြေတယ်။ “နားဦးလေ၊ မာမီ ပင်ပန်းရောပေါ့။ ကျွန်တော့အတွက် မစိုးရိမ်နဲ့။ မာမီ ပြန်လာလို့ ကျွန်တော် မသေသေးရင် ပြန်တွေ့ကြတာပေါ့။”

“တော်တော့” ဒေါ်အဲလိဇဘက် အော်လိုက်တယ်။ “အဲလိုမပြောရဘူး။ ဆေးရုံမှာ ကောင်းကောင်းနေ သက်သာလာလိမ့်မယ်။ မင်းရောဂါပျောက်အောင် ဘုရားသခင်ထံမှာ မာမီ ဆုတောင်းနေတယ်။”

“အင်း၊ အင်း” ဒေးဗစ် ရေရွတ်တယ်။ “ကျွန်တော့လို ရောဂါတွယ်နေတဲ့ ဒီကိုယ်ခန္ဓာကြီးကို ဘုရားသခင်ကတောင် တို့ချင် ထိချင်မယ် မထင်ဘူး။”

ဒေါ်အဲလိဇဘက်က ငုံ့ပြီး ဒေးဗစ်ရဲ့ခေါင်းအုံးအောက်မှာ ပစ္စည်းတခု ထည့်လိုက်တယ်။ “မာမီ ဒီမှာ ကျမ်းစာအုပ်ထားတယ်နော်သား၊ မင်းဖတ်ချင် ဖတ်ဖို့ ထားပေးတယ်။ စိတ်သက်သာချင်ရင် ဘယ်ကျမ်းကို ဖတ်ရမလဲဆိုတော့….. ”

“ထားလိုက်ပါ မာမီရာ” ဒေးဗစ် ဖြတ်ပြောတယ်။ “အရင်ကလည်းမဖတ်ဘူး။ အခုရော ဖတ်မယ်လို့ ထင်သလား၊ ဒီလို အချိန်ကြီးမှာဗျာ။”

ဒေါ်အဲလိဇဘက်က မပြန်ခင်မှာ သားရဲ့လက်ကို ဖျစ်လိုက်ရင်း သားနဖူးကို ငြင်ငြင်သာသာ နမ်းလိုက်တယ်။ အမေပြန်တာကို ကြည့်ရင်း ဒေးဗစ်တွေးလိုက်တယ်။ စိတ်မလျှော့ကြသေးပါလား။ သူတို့မေတ္တာနဲ့ ငါမထိုက်တန်ဘူးဆိုတာ ဘုရားသခင် သိပါတယ်။

ဒေးဗစ်မှာ အချိန်နဲ့အမျှ အိပ်မရတဲ့အဖြစ်က ဆိုးလာတယ်။ နာကျင်တာတွေ ပိုလာတယ်။ အားက ယဲ့ယဲ့ပဲရှိတော့တယ်။ စိတ်က ပိုပျံ့လွင့်လာတယ်။ သေခါနီး ဆိုတာ ဒါမျိုးလားလို့ စိတ်ထင်လာတယ်။ မျက်နှာကြက်ကို ငေးကြည့်ရုံကလွဲလို့ တခြားအလုပ်မရှိတော့ အကြောင်းအရာ တခုပြီးတခု ဖျတ်ကနဲ ဖျတ်ကနဲ တွေးမိတယ်။ ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ငါဘာတွေ လုပ်နေပါလိမ့်။ အခု သေရတော့မယ်ဆိုတော့ လင်ယောက်ျားကောင်း၊ အဖေကောင်းတယောက် မဖြစ်ခဲ့တဲ့အတွက် အတော် ဝမ်းနည်းမိတယ်။ “နောင်ဆိုရင် ဒီထက် ပိုကောင်းအောင်နေမယ်လို့ တွေးမိတယ်။ ဒါပေမယ့် နောင်တချိန်ဆိုတာ ရှိပါဦးမလား။ တမလွန်အကြောင်းလည်း သိပ်မစဉ်းစားဖူးဘူး။ သေပြီးရင် ဘာတွေဖြစ်လာမလဲ။”

“လက်မောင်း ပေး” သူနာပြုဆရာမရဲ့ စကားသံဟာ သူ့အတွေးကို လန့်ဖျပ်သွားစေတယ်။ ဆရာမက သွေးပေါင်ချိန် လာတိုင်းတာပါ။

“ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပါ။ ကျွန်တော် သေခါနီးပြီလား” လို့ မေးလိုက်တယ်။

ဆရာမက မျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ “အဲဒီလို မပြောနဲ့၊ အနားယူပါ နေကောင်းသွားလိမ့်မယ်။ ဆရာမက ပြောနေကျစကားကို ခပ်ပေါ့ပေါ့ပြောပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။

သူတို့က အမှန်ပြောရမှာကို ကြောက်နေကြတယ်။ သေတယ်ဆိုတာ ကြောက်စရာလား။ ငါ့ဘဝမှာ အကြမ်းဆုံး လူမိုက်တွေနဲ့တောင် ရင်ဆိုင်ခဲ့ပြီးပြီ။ ငါ ဘယ်လိုလူဆိုတာ သူတို့သိရင် ငါ ဘာကိုမှ မကြောက်တတ်ဘူးဆိုတာ သူတို့ သိမှာပါ။

ဒါပေမယ့် သေရင်ပြီးပြီလား။ ဒီမေးခွန်းက အိပ်မပျော်တဲ့အချိန် တလျှောက်လုံး သူ့ကို ဒုက္ခပေးနေတယ်။ ဒီအကြောင်းတွေကို စိတ်မပူသင့်ဘူးလို့ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ပြောနေလည်းမရဘူး။ ထာဝရကာလထဲမှာ မေ့မျောနေမှာလား။ ဒါမှမဟုတ် သေပြီးရင် အသက်ဆက်ရှင်ရဦးမလား။ ဘုရားသခင်ဆိုတာ ရှိသလား။ မိဘတွေက ဘာသာမတူတော့ ဘာသာရေးအကြောင်း သိပ်မသိချင်ခဲ့ဘူး။ အဖေက ခရစ်ယာန်မဟုတ်၊ အမေကတော့ ခရစ်ယာန်။ ဘက်လည်းမလိုက်ချင်တော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဘာသာရေးကို ကျောခိုင်းခဲ့တယ်။ အဲဒီတုန်းက ဘုရားသခင်၊ သေခြင်း၊ ကောင်းကင်နဲ့ငရဲ ဆိုတာတွေက လက်တွေ့မကျဘူး။ အသုံးမဝင်ဘူးလို့ ထင်ခဲ့တယ်။ ငယ်ငယ်တုန်းကပါ။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ သေခြင်းတရားက သူ့ကို ချောင်ပိတ်မိထားပြီ။ အရင်က မတွေးခဲ့ဘူးတဲ့ မေးခွန်းတွေရဲ့ အဖြေတွေကို သိချင်လာပြီ။

ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် တယောက်တည်း မနေတတ်မထိုင်တတ် ဖြစ်လာတယ်။ အခန်းထဲကို သူနာပြုဆရာမတွေ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လုပ်နေချိန်မှာ မျက်နှာကြက်က ပန်ကာတွေက တဝီဝီနဲ့ ပျင်းစရာကောင်းအောင် လည်နေတယ်။ ဒေးဗစ် မျက်လုံးမှိတ်ပြီး အိပ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ့် အိပ်မရဘူး။ ငါ ဘယ်ကလာသလဲ? ငါ ဒီလောကမှာ ဘာလုပ်နေသလဲ? ငါသေရင် ဘယ်ရောက်မလဲ? ဒီမေးခွန်းတွေက သူ့ကို ချောက်လှန့်နေတယ်။ ရှောင်လို့မရဘူး။ တခြားအကြောင်း တွေးဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် မရဘူး။ သူ့ဝိညာဉ်က ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်လာတယ်။ ငြိမ်သက်ခြင်း ကင်းမဲ့လာတယ်။ ဒီအဖြေတွေရဖို့ ငါ ဘယ်ကိုသွားရမှာပါလိမ့်။

ချက်ချင်း ခေါင်းအုံးအောက်မှာ အမေထိုးထားခဲ့တဲ့ ကျမ်းစာအုပ်ကို သတိရလိုက်တယ်။ ရှိသေးရဲ့လား မသိဘူး။ ညာလက်နဲ့ စမ်းလို့ တွေ့လိုက်တယ်။ အော- ရှိသေးတယ်ဟ။ ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ငါရှာနေတဲ့ အဖြေတွေများ ကျမ်းစာထဲမှာပါမလား။ ဘယ်နေရာမှာ ရှာရမယ်ဆိုတာတော့ သူမသိဘူး။ ဒီစာအုပ်ကလည်း စာမျက်နှာ တော်တော်များတာပဲ။ ဘယ်နေရာက စဖတ်ရမလဲ။ တွေ့ချင်ရာတွေ့ဆိုပြီး ကျမ်းစာအုပ်ကို ဖွင့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ရှင်လုကာ ၂၃ တွေ့လိုက်ရတယ်။ အဲဒီကနေ စဖတ်လိုက်တယ်။

အဲဒီစာမျက်နှာမှာပါတဲ့ ကျမ်းစကားတွေဟာ သူ့ဘဝကို ပြောင်းလဲစေလိမ့်မယ်လို့ ဒေးဗစ် မရိပ်မိခဲ့ဘူး။

NEVER SAY DIE, အခန်း ၅ – နာရေးအစီအစဉ် ဖျက်လိုက်ရပြီ

Never Say Die

အခန်း ၅

နာရေးအစီအစဉ် ဖျက်လိုက်ရပြီ

The Canceled Funeral

၁၉၇၄

ဒေးဗစ်က ကျမ်းစာကောက်ကိုင်ဖူးသူ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ရှင်လုကာ ခရစ်ဝင်ကျမ်း ၂၃ ကို ဖတ်လိုက်ချိန်မှာ တွေ့လိုက်ရတဲ့ အကြောင်းအရာက သူ့အတွက် စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလာတယ်။

“ထိုအခါ ကိုယ်တော်နှင့်အတူ လူဆိုးနှစ်ယောက်တို့ကိုလည်း သတ်အံ့သောငှါ ထုတ်သွားကြ၏။ ကရာနိ အမည်ရှိသော အရပ်သို့ရောက်သော် ကိုယ်တော်နှင့်တကွ ထိုလူဆိုးတို့ကို လက်ျာတော်ဘက်၌ တယောက်၊ လက်ဝဲတော်ဘက်၌ တယောက် လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ ရိုက်ထားကြ၏။ ယေရှုကလည်း၊ အိုအဘ သူတို့၏အပြစ်ကို လွှတ်တော်မူပါ။ သူတို့သည် ကိုယ်ပြုသောအမှုတို့ကို မသိကြဟု မြွက်ဆိုတော်မူ၏။ အဝတ်တော်ကိုလည်း စာရေးတံချ၍ ဝေဖန်ကြ၏။ လူများတို့သည်လည်း ကြည့်ရှုလျက် ရပ်နေကြ၏။ ထိုသူတို့နှင့်အတူ မင်းအရာရှိတို့က၊ ဤသူသည် သူတပါးတို့ကို ကယ်တင်တတ်၏။ ခရစ်တော်တည်းဟူသော ဘုရားသခင် ရွေးချယ်တော်မူသောသူ မှန်လျှင် ကိုယ်ကို ကယ်တင်ပါလေစေဟူ၍ ပြက်ယယ်ပြုကြ၏။ စစ်သူရဲတို့သည်လည်း လာ၍ ပုံးရည်ကိုကပ်ပေးလျက်၊ သင်သည် ယုဒရှင်ဘုရင်မှန်လျှင် ကိုယ်ကို ကယ်တင်လော့ ဟူ၍ ပြက်ယယ်ပြုလျက် ဆိုကြ၏။ ခေါင်းတော်ပေါ်မှာ တပ်၍ အပြစ်ဘော်ပြသော ကမ္ဗည်းလိပ်စာချက် ဟူမူကား ဤသူသည် ယုဒရှင်ဘုရင်ပေတည်း ဟု ဟေဗြဲဘာသာ၊ ဟေလသဘာသာ၊ ရောမဘာသာအားဖြင့်ရေး၍ ခေါင်းတော်ပေါ်မှာ တပ်သတည်း။ ဆွဲထားသော လူဆိုးနှစ်ယောက်တွင် တယောက်က၊ သင်သည် ခရစ်တော်မှန်လျှင် ကိုယ်ကို၎င်း၊ ငါတို့ကို၎င်း ကယ်တင်လော့ဟု ကိုယ်တော်ကို ကဲ့ရဲ့၍ ဆိုလေ၏။ တယောက်မူကား မိမိအဘော်ကို ဆုံးမ၍၊ သင်သည် ဤသူနည်းတူ အပြစ်ဒဏ် ခံလျက်ပင် ဘုရားသခင်ကို မကြောက်သလော။ ငါတို့သည် ကိုယ်ပြုမိသောအပြစ်နှင့် အလျောက် ခံရသည်ဖြစ်၍ တရားသဖြင့်ခံရကြ၏။ ဤသူမူကား အဘယ်အပြစ်ကိုမျှ မပြုဟု ဆိုပြီးလျှင်၊ သခင် ကိုယ်တော်သည် နိုင်ငံတော်တည်လျက် ကြွလာတော်မူသောအခါ အကျွန်ုပ်ကို အောက်မေ့တော်မူပါဟု ယေရှုကို လျှောက်ဆို၏။ ယေရှုကလည်း ငါအမှန်ဆိုသည်ကား ယနေ့တွင် သင်သည် ငါနှင့်အတူ ပရဒိသုဘုံ၌ အတူရှိလိမ့်မည် ဟု မိန့်တော်မူ၏။”

လုကာ ၂၃း၃၂ – ၄၃

ဖတ်ပြီးတဲ့အခါ ဒေးဗစ် စဉ်းစားကြည့်တယ်။ “မင်းဟာ အဲဒီလူဆိုးပဲ” ဆိုတဲ့အသံ သူ့အထဲမှာ တိုးတိုးကလေး ကြားလာရတယ်။ “ဘုရားမကြိုက်၊ လူမကြိုက်တဲ့ ပုံစံနဲ့ မင်း အသက်ရှင်ခဲ့ပြီ။ မင်းလည်း အဲဒီလူဆိုးလိုပဲ။”

ဒေးဗစ် ရုတ်တရက် တုန်လှုပ်သွားတယ်။ “ဟုတ်သလား?” သူ့စိတ်အတွေးတွေက အရင် နှစ်ကာလတွေဆီ ပြန်ရောက်သွားတယ်- အရက်သောက်၊ ရန်ဖြစ်၊ ဖဲရိုက်၊ ဆေးစွဲ၊ ငွေညှစ်၊ မိန်းမကိုရိုက်…… မင်းဟာ အဲဒီလူဆိုးလိုပဲ ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ် ခံနေရတာ လို့ အတွင်းမှာ အသံက ဆက်ပြီး အပြစ်တင်နေတယ်။

မှန်တယ်။ သူမငြင်းနိုင်ဘူး။ ဥပဒေမဲ့ နေခဲ့ပြီး အပြစ်ဒဏ်မခံရအောင် ရှောင်တိမ်းနိုင်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့မကောင်းမှုတွေက သူ့ကို အခု ဖမ်းမိထားပြီ။ သူ့ကိုယ်သူတော့ သူရဲကောင်းပေါ့။ ဒါပေမယ့် တရားဥပဒေရှေ့မှာ၊ ဘုရားသခင်ရှေ့မှာ လူဆိုးတယောက်ပဲ။ နိမ့်ကျ၊ ညစ်ညမ်း၊ ဆေးစွဲနေတဲ့ လူဆိုးတယောက်ပဲ။

ရုတ်တရက် ဒေးဗစ်ရင်ထဲမှာ ဟာသွားတယ်။ ကောင်းကင်နဲ့ မြေကြီးကြားမှာ သူ့အကျင့်ဆိုးတွေ ဖွင့်ချထားသလို ခံစားရတယ်။ ဒီလိုအရင်က တခါမှ မခံစားဖူးဘူး။ အနိုင်ကျင့်ရင်း မာနတက်လာတယ်။ ရမ်းကားရင်း အကြွားသန်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ သမ္မာကျမ်းစာထဲက အဖြစ်အပျက်ကို ဖတ်မိတာနဲ့ သူ့ကိုယ်သူ အကောင်းထင်နေတာတွေ ရုတ်တရက် လွင့်ပါးသွားတယ်။ သူဘယ်လိုလူ ဆိုတာ သိမြင်လာတယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း မကြိုက်ချင်တော့ဘူး။

ဘုရားမကြိုက်၊ လူမကြိုက်တဲ့ပုံစံနဲ့ အသက်ရှင်ခဲ့ပြီးပြီ။ ငါ့မကောင်းမှုတွေက ငါ့ကို ဖမ်းမိနေပြီ။ ငါ့အပြစ်နဲ့ ငါခံနေရပြီ။

ဒီလိုခံစားနေရတာကို မကြိုက်ဘူး။ ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ တယောက်တည်း လှဲလျောင်းနေရင်း ဘဝ နောက်ဆုံးချိန် ရောက်လာပြီ။ အပြစ်နဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မကျေနပ်တဲ့ ဝေဒနာကို ရုတ်တရက် ခံစားရတယ်။ တအား စိတ်ဓါတ်ကျတယ်။ သေရင်ဘာဖြစ်မလဲ သိလာတယ်။ ဒါဟာ ဘဝမှာ ပထမဦးဆုံးအချိန်ပဲ။ သူကြောက်လာတယ်။

လွတ်ဖို့လမ်း ရှိပါဦးမလား။ သူကျမ်းစာကို ဆက်ဖတ်လိုက်တယ်။ “ယနေ့တွင် သင်သည် ငါနှင့်အတူ ပရဒိသုဘုံ၌ အတူရှိလိမ့်မည်” ဆိုတဲ့ သခင်ယေရှုရဲ့ ကားတိုင်ပေါ်က စကားတွေဟာ ရုတ်တရက် မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည် အဖြစ် ပေါ်ထွက်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒေးဗစ် စိတ်ရှုပ်သွားတယ်။ “သခင်ယေရှုက တကယ်ပြောတာလား။ လူဆိုးတယောက် ကောင်းကင်ရောက်နိုင်သလား။” အပြစ်ပေးခံထိုက်တဲ့ လူဆိုးတယောက်ကို ကောင်းကင်ဝင်ခွင့်လက်မှတ် အခမဲ့ ပေးတယ်ဆိုတာ နားလည်ရခက်ပါလား။

အဖြေရဖို့ ဒီကျမ်းပိုဒ်ကို သေသေချာချာ ပြန်ဖတ်လိုက်တယ်။ သိလိုက်ရတာကတော့ လူဆိုးဟာ မသေခင် အချိန်ကလေးအတွင်းမှာ သခင်ယေရှုထံ ချဉ်းကပ်တာပဲ ဖြစ်တယ်။ “သခင် ကိုယ်တော်သည် နိုင်ငံတော်တည်လျက် ကြွလာတော်မူသောအခါ အကျွန်ုပ်ကို အောက်မေ့တော်မူပါ။” ဒါလေးပဲ။ ဘာမှမလိုဘူး။ ငါလည်း ဒါလေးပဲ လုပ်ရမှာလား?

အမေပြောဖူးတဲ့စကားကို ရုတ်တရက် မှတ်မိလာတယ်။ “ယုံကြည်ရုံလေးပါပဲ သားရယ်” အမေ born again ခရစ်ယာန် ဖြစ်ပြီးကတည်းက သူ့သားတယောက် သခင်ယေရှုကို ယုံကြည်ဖို့ အမေ ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ့် အမေ ဒီအကြောင်း ပြောတိုင်း သားက ပါးစပ်ပိတ်ခိုင်းတယ်။ “ခင်ဗျားတို့ ဘာသာရေးအကြောင်းတွေ ကျွန်တော့ကို အတင်း သွတ်သွင်းဖို့ မကြိုးစားနဲ့။” ယုံကြည်ဖို့  နားပူနားဆာလုပ်တဲ့ အမေမျိုး မလိုချင်ဘူး။

အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့လည်း သူနဲ့ကေသီအတွက် အမေက ပုံမှန် လာဆုတောင်းပေးတယ်။ ဒေးဗစ်က အမြဲတမ်း ရှောင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကေသီကတော့ အမေပြောသမျှ သေသေချာချာ နားထောင်တယ်။ အိမ်ထောင်ကျပြီး တစ်နှစ်အကြာမှာ သခင်ယေရှုကို ယုံကြည်ဖို့ ကေသီ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ နှစ်ခြင်းခံတယ်။ “ကောင်းကွာ ခုတော့ အိမ်မှာ ငါ့ကို တရားဟောမယ့်ဆရာ နှစ်ယောက်ဖြစ်ပြီပေါ့။” သူအပြစ်တင်ခဲ့တယ်။ ဒေးဗစ် ပြန်မှတ်မိတယ်။ သူ အိမ်ပြန်နောက်ကျချိန်တွေမှာ အမေနဲ့ကေသီ ဒူးထောက်ပြီး သူ့အတွက် ဆုတောင်းပေးခဲ့တယ်။ ဒါမျိုးမြင်ရင် သူစိတ်ညစ်တယ်။

မူးယစ်ဆေး စွဲသထက် စွဲလာတော့ ကေသီက သူ့ကို တိုက်တွန်းတယ်။ “အခုချိန်ဟာ သခင်ယေရှုကို ယုံကြည်ဖို့ အရေးအကြီးဆုံး အချိန်ပဲ။ ပြောင်းလဲတော့” သူကတော့ အမြဲတမ်း ပြန်ပက်တတ်တယ်။ “ဘာသာရေးအကြောင်းတွေ လာမပြောနဲ့။ မာမီပြောလည်း မရဘူး။ မင်းပြောလည်း ရမှာမဟုတ်ဘူး။”

အဲဒီတုန်းကပေါ့ သူ့ကိုယ်သူ တလောကလုံးကို အောင်နိုင်တယ်လို့ ထင်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ရက်ပိုင်းအတွင်း သေတော့မယ်။ ကူဖို့ကယ်ဖို့ လိုလာပြီ။ “ယုံကြည်ရုံလေးပါပဲ သားရယ်” အမေ့စကားတွေက သူ့နှလုံးသားထဲကို ကြည်ကြည်လင်လင် ဝင်လာတယ်။ ကိုယ်သွားထိုက်တဲ့ ငရဲကနေ ကယ်ဖို့ ကားတိုင်မှာ အသေခံတဲ့ သခင်ယေရှုကို ယုံကြည်ပါ။ အမေ့တရားစကား ပြန်ကြားလာတယ်။ ကေသီ မျက်ရည်ကျပြီး တောင်းပန်တာတွေ ကြားလာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘုရားသခင်က သူ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါ့မလား၊ လက်ခံပါ့မလား။

သခင်ယေရှုက အဲဒီလူဆိုးကို ကောင်းကင်ဝင်ခွင့်ပေးရင် ငါ့ကိုလည်း ကယ်နိုင်မှာပဲ။ ဘုရားတရားနဲ့ပတ်သက်လို့ သူ့မှာ အချိန်သိပ်မရှိတော့ဘူးဆိုတာ ဒေးဗစ်သိတယ်။ တိုးတိုးကလေး ဆုတောင်းလိုက်တယ်။ “သခင်ယေရှု ကျွန်တော် မှားသွားပြီ။ တသက်လုံး အဆိုးတွေချည်းပဲ လုပ်ခဲ့မိပြီ။ ခွင့်လွှတ်တော်မူပါ။ နိုင်ငံတော်တည်ဖို့ ကြွလာတဲ့အခါ ကျွန်တော့ကို အောက်မေ့တော်မူပါ။”

အဲဒီနေ့ဟာ ၁၉၇၄ ခု ဩဂုတ်လ ၅ ရက်နေ့ဖြစ်တယ်။ ဒေးဗစ်ရင်ထဲမှာ ငြိမ်သက်ခြင်း အကြီးအကျယ် ခံစားရတယ်။ သိပ်ထူးခြားတဲ့ တန်ခိုးတော်ဟာ သူ့ကိုယ်ခန္ဓာကို သက်ရောက်လာတယ်။ သူ့ဆုတောင်းချက်ကို သခင်ယေရှု အဖြေပေးလိုက်ပြီလို့ သိလိုက်တယ်။ ချက်ချင်းပဲ လူနာကုတင်ပေါ်က ခုန်ဆင်းပြီး အော်ဟစ်လိုက်တယ်။ “Praise the Lord” “ကျေးဇူးတော်ပဲ” အခန်းထဲက တခြားလူနာတွေ သူ့ကို ကြောင်ကြောင်တောင်တောင် လှမ်းကြည့်ကြတယ်။ စိတ်ဖေါက်သွားပြီလား လို့ ထင်ကြတယ်။

“ကျေးဇူးတော်ပဲ၊ သခင်ယေရှုခရစ် ငါ့ကို အခုပဲ ကယ်လိုက်ပြီ။” စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ အခန်းထဲကလူတွေကို အော်ပြောလိုက်တယ်။

စင်္ကြလမ်းပေါ်က သူနာပြုတယောက်က သူ အခန်းထဲမှာ လမ်းလျှောက်နေတာကို မြင်တော့ အံ့ဩသွားတယ်။ အိပ်ရာထဲမှာ လဲနေတဲ့လူနာက ရုတ်တရက် ထရပ်ပြီး လမ်းတွေလျှောက်နေပါလား။ ချက်ချင်းအခန်းထဲ ပြေးဝင်လာပြီး ကုတင်ပေါ် ပြန်လှဲဖို့ ပြောတယ်။

“ဟင့်အင်း ကျွန်တော်နေကောင်းသွားပြီ” ဒေးဗစ်က သူ့စကားနားမထောင်ပဲ ပြန်ရှင်းပြတယ်။

သူနာပြုဆရာမက သူနာပြုဆရာမကြီးကို ခေါ်ဖို့ အပြင်ထွက်သွားတယ်။ ဆရာမကြီး ဝင်လာပြီး ဒေးဗစ်ကို အိပ်ရာမှာ ပြန်နေခိုင်းတယ်။

“တကယ်ပါ၊ ကျွန်တော်နေကောင်းသွားပြီ။ ကျွန်တော် အတော်နေကောင်းသွားပြီ။ လမ်းနည်းနည်း လျှောက်ပါရစေ။”

ဆရာမကြီးက တခြားသူနာပြုတွေကို တိုးတိုးလေး လှည့်ပြောလိုက်တယ်။ “ငါ့အထင်တော့ သေခါနီးလို့ ကယောင်ကတမ်း ဖြစ်နေတာပဲ။ တခါတလေ သေခါနီးမှာ ဒါမျိုးဖြစ်တတ်တယ်။ သူ့ကို ပြန်လှဲသိပ်ဖို့ လိုတယ်။ မဟုတ်ရင် ဆရာဝန်ကြီး ငါတို့ကို ဆူနေမယ်။”

ဒါပေမယ့် ဒေးဗစ်က ပြန်လှဲအိပ်လို့ မရဘူး။ နေကောင်းသွားပြီလို့ ဆေးရုံဝန်ထမ်းတွေ အံ့ဩသွားလောက်အောင် ဆက်ပြောနေတယ်။ အသားဝါရနေတဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေ တနေ့ချင်းမှာပဲ ပြန်ဖြူလာတယ်။ အသည်းလည်း မအောင့်တော့ဘူး။ ဆရာဝန် လာစစ်ဆေးတော့ နားလည်ရခက်လောက်အောင် ဒေးဗစ် ရောဂါ ပျောက်ကင်းနေလို့ ဆရာဝန် ငိုင်သွားတယ်။

“ဒါ သခင်ယေရှုကြောင့်ပဲ” ဒေးဗစ်က စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ရှင်းပြတယ်။ “သခင်ယေရှု ကျွန်တော့ကို ကယ်လိုက်တယ်။ ရောဂါလည်း ပျောက်စေတယ်။”

ရုတ်တရက် ပြောင်းလဲသွားတဲ့ သူ့အဖြစ်ကို ရှင်းပြလို့မရနိုင်တာကြောင့် ဆရာဝန်တွေ ရှက်ပြုံးပဲ ပြုံးရတော့တယ်။

ဒေါ်အဲလိဇဘက်နဲ့ ကေသီ ရောက်လာချိန်မှာတော့ ဒေးဗစ် သူ့ဘာသာသူ လမ်းလျှောက်နေတာမြင်ပြီး ထိတ်လန့်သွားကြတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့စကားကြောင့် ပိုပြီး မှင်သက်မိစရာ ဖြစ်သွားတယ်။ “မာမီနဲ့ ကေသီ ကျွန်တော် သခင်ယေရှုထံ ဆက်ကပ်လိုက်ပြီ။ အကယ်ခံရပြီ။ ရောဂါလည်း ပျောက်ပြီ။ ကျွန်တော် သခင်ယေရှုကို ယုံကြည်ဖို့ မာမီတို့ နှစ်အတော်ကြာ ကြိုးစားခဲ့ကြတာ ကဲ၊ အခုတော့ နှစ်ယောက်တယောက် ဆိုတော့ ကျွန်တော် ရှုံးပြီပေါ့။

အစမှာတော့ ဒေါ်အဲလိဇဘက်နဲ့ ကေသီက ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး။ ဒေးဗစ် ပြောင်းလဲတာ တကယ်လား။ ညာနေပြန်တာလား။ အရင်တုန်းကတော့ အမေ့ထံက ပိုက်ဆံရဖို့ ခရစ်ယာန်ဖြစ်ဟန် ဆောင်တတ်တယ်။ အမေယုံသွားပြီဆိုရင် ချွဲ့နွဲ့ပြီး ပိုက်ဆံတောင်းတယ်။ ပြီးရင်တော့ ဘာမှ မယုံတော့ဘူး။ ဒီတခါတော့ ဒေါ်အဲလိဇဘက်နဲ့ ကေသီဟာ ဒေးဗစ်ကိုယ်တိုင် ဝန်ခံလို့ စိတ်ဝင်စားရုံမက၊ ရောဂါပါ ပျောက်နေတာကြောင့် အံ့အားသင့်နေရတယ်။ ဒါပေမယ့် မယုံနိုင်သေးဘူး။ ဒီလောက်တောင် ဖြစ်လာမယ် လို့လည်း မယုံဘူး။

တပတ်အတွင်းမှာ ဒေးဗစ်ရဲ့ကျန်းမာရေးက နေ့တိုင်းပုံမှန်တိုးတက်လာတယ်။ ရက်အနည်းငယ်ကြတော့ ဆရာဝန်ကြီးက ဒေါ်အဲလိဇဘက်နဲ့ ကေသီကို ပြောလာတယ်။ ဒေးဗစ်ရဲ့ အသည်းရောင် အသားဝါရောဂါဟာ ဆေးပညာနဲ့ ရှင်းလို့ မရနိုင်ပေမယ့် အံ့ဩဖွယ်ရာ ထူးထူးဆန်းဆန်း ပျောက်သွားပြီလို့ ဆိုတယ်။ ဒီစကားကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှား တုန်လှုပ်သွားတယ်။ “ဒေးဗစ်မှာ အဲဒီလို ဖြစ်သွားတာလား။ ဘုရားရှင် အဲဒီလောက်တောင် ဖြစ်စေတာလား။”

တပတ်အတွင်း ဒေးဗစ် ဆေးရုံက ဆင်းခွင့်ရတယ်။ သူရောဂါပျောက်ပုံက ဆေးပညာအရဆိုရင် အံ့ဩဖွယ်ရာ ဖြစ်ရပ်ပဲလို့ မှတ်ယူကြတယ်။ ဒေါ်အဲလိဇဘက်က သူ့သားကို အိမ်ပြန်ခေါ်လာတယ်။ ခြံထောင့်မှာချထားတဲ့ သစ်သားခေါင်းတလားကို မြင်တော့ ဒေးဗစ်လန့်သွားတယ်။ သူဆေးရုံတက်နေတုန်း အိမ်က သူ့အကိုတစ်ယောက် သေတယ်လို့ ထင်တယ်။ ဒေးဗစ် မစဉ်းမစား ကောက်မေးလိုက်တယ်။ “အဲဒါ ဘယ်သူ့အခေါင်းလဲ”

ဒေါ်အဲလိဇဘက် မျက်ရည်နဲ့ဖြေတယ်။ “မင်းအတွက်လေ၊ ဆရာဝန်က ပြောတယ်။ မင်းတပတ်ပဲ နေရတော့မယ်တဲ့။ ဒါနဲ့ မင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ဖို့ ပြင်ဆင်ထားရတာလေ။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စမရှိဘူး။ မာမီ အကုန်လုံး ဖျက်ပစ်လိုက်မယ်”

သူ့အတွက်ပြင်ထားတဲ့ အခေါင်းကိုကြည့်ရင်း အမေနဲ့ကေသီကို ပြန်ပြောမိတယ်။ “ဘုရားရှင် အံ့ဩဖွယ်ရာ လုပ်ဆောင်ခဲ့တာပဲ။ ဒါတွေကို တခြားလူတွေကို ပြန်ပြောပြဖို့ လိုတာပေါ့။ ဒါမျိုး မကြုံဖူးဘူး။ ပြန်ပြောရင် သူငယ်ချင်းတွေလည်း ယုံမှာမဟုတ်ဘူး။ သူတို့ကို လိုက်ရှာပြီး အနည်းဆုံးတော့ ငါမသေသေးဘူး။ အသက်ရှင်နေသေးတယ်လို့ ပြောပြရမယ်။” ဒေးဗစ်တယောက် ပြောင်းလဲသွားပြီ ဆိုတဲ့သတင်းဟာ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ လမ်းမတွေပေါ်မှာ ဘယ်လောက် ဂယက်ရိုက်သွားမယ် ဆိုတာ လူနည်းနည်းလောက်ပဲ ကြိုသိနိုင်ခဲ့ပါတယ်။            ။